electromagnetics

bcl electromagnetics company  gives a lot of  information abut me

                                       ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΜΕΘΟΔΟΥ

      

                                                ΧΑΒΕΛΑ

Στον αιωνα μας εχουν συντελεστει μεγαλες αλλαγες σ΄'ολους τους τομεις της ανθρωπινης ζωης.       

Ισως οι πιο θεαματικες συντελεστηκαν στο χωρο της Φυσικης. Προηγουμένως, η Νευτονική Φυσική παρείχε επαληθεύσιμες και προβλεπτές εξηγήσεις της μηχανικής των φαινομένων που γίνοται αντιληπτά με τις σωματικές αισθήσεις. Οι Νευτονικοί νόμοι, αν και εφαρμόσιμοι στον αισθητό κόσμο, ήταν ανίκανοι να θεμελιώσουν παρατηρήσεις στο ατομικό και υποατομικό επίπεδο. Χρειάστηκε να διατυπωθούν νέες θεωρίες και νέοι νόμοι, για να ερμηνευτούν τα φαινόμενα αυτών των επιπέδων. Ο Einstein, o Heisenberg και οι άλλοι ερμήνευσαν αυτά τα φαινόμενα, αναπτύσσοντας τις νέες αντιλήψεις, που είναι τώρα γνωστές ως «θεωρία του πεδίου», «κβαντική θεωρία» και «θεωρία της σχετικότητας». Όμως, η κλασική θεωρία του πεδίου, η ηλεκτροδυναμική, έχει συγχωνευτεί με την κβαντική σε μια νέα θεωρία που ονομάζεται <κβαντική ηλεκτροδυναμική> και περιγράφει όλες τις ηλεκτρομαγνητικές αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στα υποατομικά σωματίδια.

Αυτή η θεωρία περικλείει, τόσο την κβαντική όσο και τη θεωρία της σχετικότητας. Ήταν το πρώτο κβαντοσχετικιστικό μοντέλο της σύγχρονης φυσικής και παραμένει το πιο επιτυχημένο.

Η κλασική, μηχανιστική θεώρηση του κόσμου βασιζόταν στη αντίληψη των στερεών, άφθαρτων σωματιδίων που μετακινουνται στο κενό. Η σύγχρονη Φυσική έχει προκαλέσει τη ριζική αναθεώρηση αυτής της εικόνας. Δεν έχει οδηγήσει μόνο σε μια εντελώς νέα αντίληψη για τα σωματίδια, αλλά έχει επίσης μεταμορφώσει βαθιά την κλασική αντίληψη του κενού. Αυτή η μεταμόρφωση συντελέστηκε μέσα από τις λεγόμενες θεωρίες των πεδίων.

Την έννοια του πεδίου έκαναν γνωστή το 19ο αιώνα οι Faraday και Maxwell, περιγράφοντας τις δυνάμεις που υπάρχουν μεταξύ ηλεκτρικών φορτίων κα ρευμάτων. Ηλεκτρικό πεδίο είναι μία κατάσταση στο χώρο γύρω από ένα φορτισμένο σώμα, η οποία ασκεί κάποια δύναμη πάνω σε οποιοδήποτε άλλο φορτίο σ' αυτό το χώρο. Τα ηλεκτρικά πεδία λοιπόν, δημιουργούνται από φορτισμένα σώματα και η επίδρασή τους μπορεί να γίνει αισθητή μόνο από φορτισμένα σώματα. Τα μαγνητικά πεδία παράγονται από κινούμενα φορτία, δηλαδή από ηλεκτρικά ρεύματα, και οι μαγνητικές δυνάμεις που αυτά γεννούν, μπορούν να γίνουν αισθητές μόνο από άλλα κινούμενα φορτία. Στην κλασική ηλεκτροδυναμική, θεωρία που οικοδομήθηκε από τους Faraday και Maxwell, τα πεδία είναι βασικές φυσικές οντότητες και μπορούν να εξεταστούν χωρίς αναφορά σε υλικά σώματα. Τα παλλόμενα ηλεκτρικά και μαγνητικά πεδία μπορούν να μετακινούνται στο χώρο με τη μορφή ραδιοκυμάτων, φωτοκυματοραδιοκυμάτων, φωτοκυμάτων και άλλων ειδών ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας. Η θεωρία της σχετικότητας τελειοποίησε τη δομή της ηλεκτροδυναμικής, ενοποιώντας τις έννοιες του φορτίου και του ρεύματος, του ηλεκτρικού και τυυ μαγνητικου πεδίου. Αφού κάθε κίνηση είναι σχετική, κάθε φορτίο μπορεί να πάρει και τη μορφή ρεύματος  αρα  και  του  μαγνητικού  δίπολου - σ' ένα πλαίσιο αναφοράς όπου το φορτίο κινείται σε σχέση με τον παρατηρητή - και επομένως το ηλεκτρικό πεδίο του μπορεί να πάρει τη μορφή του μαγνητικού πεδίου. Σύνφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας, τα δύο πεδία της ηλεκτροδυναμικής ενοποιούνται σε ένα και μοναδικό ηλεκτρομαγνητικό πεδίο.

Η ύλη και ο χώρος - το πλήρες και το κενό - ήταν δύο θεμελιακά ξεχωριστές έννοιες και αποτελούσαν τις βάσεις της ατομικής θεωρίας του Δημόκριτου και του Νεύτωνα. Στη γενική θεωρία της σχετικότητας, αυτές οι δύο έννοιες είναι πλέον αδιαχώριστες.

Έτσι, η σύγχρονη Φυσική μας δείχνει και πάλι ότι τα υλικά αντικείμενα δεν είναι ξεχωριστές οντότητες, αλλά συνδέονται αδιαχώριστα με το περιβάλλον και ότι οι ιδιότητές τους μπορούν να νοηθούν μόνο στα πλαίσια της αλληλεπίδρασής τους με τον υπόλοιπο κόσμο. Σύμφωνα με την αρχή του Mach, αυτή η αλληλεπίδραση φτάνει μέχρι το Σύμπαν, τους μακρινούς αστέρες και γαλαξίες. Η βασική ενότητα του Σύμπαντος γίνεται, λοιπόν, φανερή όχι μόνο στο μικρόκοσμο,αλλά και στο μακρόκοσμο, γεγονός που αναγνωρίζεται όλο και πιο πολύ από τη σύγχρονη αστροφυσική και κοσμολογία. Η ενότητα και αλληλεξάρτηση ανάμεσα σ' ένα υλικό αντικείμενο και το περιβάλλον του, η οποία είναι φανερή σε μακροσκοπική κλίμακα κατά τη θεωρία της σχετικότητας, προσλαμβάνει ακόμη πιο εκπληκτική μορφή σε υποατομικό επίπεδο. Εδώ, για την περιγραφή των αλληλεπιδράσεων ανάμεσα στα υποατομικά σωματίδια, συνδυάζονται οι ιδέες της κλασικής θεωρίας των πεδίων με τις ιδέες της κβαντικής θεωρίας. Αυτός ο συνδυασμός δεν μπόρεσε ακόμη να επιτευχθεί για την ελκτική αλληλεπίδραση, εξ αιτίας του περίπλοκου μαθηματικού τύπου της βαρύτητας του Einstein. Όμως, η κλασική θεωρία του πεδίου, η ηλεκτροδυναμική, έχει συγχωνευτεί με την κβαντική σε μια νέα θεωρία που ονομάζεται <κβαντική ηλεκτροδυναμική> και περιγράφει όλες τις ηλεκτρομαγνητικές αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στα υποατομικά σωματίδια.

Αυτή η θεωρία περικλείει, τόσο την κβαντική όσο και τη θεωρία της σχετικότητας. Ήταν το πρώτο κβαντοσχετικιστικό μοντέλο της σύγχρονης φυσικής και παραμένει το πιο επιτυχημένο.

Το εκπληκτικό νέο χαρακτηριστικό της κβαντικής ηλεκτροδυναμικής οφείλεται στο συνδυασμό δύο εννοιών: του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου και των φωτονίων ως σωματιδιακή μορφή των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων. Επειδή τα φωτόνια είναι και ηλεκτρομαγνητικά κύματα και επειδή αυτά τα κύματα είναι παλλόμενα πεδία, τα φωτόνια πρέπει να είναι εκδήλωση των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων. Έτσι, γεννιέται η έννοια του κβαντικού πεδίου, δηλαδή ενός πεδίου που μπορεί να πάρει τη μορφή κβάντων ή σωματιδίων. Αυτή είναι πραγματικά μια εντελώς νέα αντίληψη, ικανή να περιγράψει όλα τα υποατομικά σωματίδια και τις αλληλεπιδράσεις τους, όπου κάθε τύπος σωματιδίου αντιστοιχεί σε διαφορετικό πεδίο. Σ' αυτές τις <κβαντοπεδιακές θεωρίες>, η κλασική αντίθεση ανάμεσα στα στερεά σωματίδια και το χώρο που τα περιβάλλει, έχει εντελώς ξεπεραστεί. Το κβαντικό πεδίο θεωρείται η θεμελιακή φυσική οντότητα, ένα συνεχές μέσον που καλύπτει ολόκληρο το χώρο. Τα σωματίδια είναι τοπικές συμπυκνώσεις του πεδίου, συγκεντρώσεις ενέργειας που πηγαινοέρχονται, χάνουν τον ατομικό τους χαρακτήρα και διαλύονται μέσα στο πεδίο.

Τα λόγια του ίδιου του Albert Einstein είναι:

«Μπορούμε λοιπόν να θεωρήσουμε ότι η ύλη αποτελείται από τις περιοχές του χώρου, όπου το πεδίο είναι πάρα πολύ έντονο. . . Σ' αυτή τη νέα φυσική δεν χωρούν πια και το πεδίο και η ύλη, αφού το πεδίο είναι η μονη πραγματικότητα».

Κατά  τον  χαβέλα  το  πεδίο  δεν  είναι  μόνον  έντονο  αλλά  είναι  μοναδικό  έχει  την  δική του  ταυτότητα  στον  χωροχρόνο  υπακούει  και  συνεργάζεται  μόνον  με  συντονισμένα  πεδία  θετικά  ή  αρνητικά και  εκφράζεται  ως  ύλη  μόνον  στον  συντονισμό  του.

Για κάθε άνθρωπο η θέση[1] των άστρων κατά την στιγμή της γέννησής του είναι υπεύθυνη για την εκπομπή ενός διαφορετικού μοναδικού ενεργειακού Η/Μ πεδίου, που επικρατεί μόνο κατά τη στιγμή εκείνη και αποτελεί την Γενεθλιακή Ταυτότητα του ατόμου, η οποία είναι μοναδική[2], ενώ  καθορίζει τις αρχικές λειτουργίες του οργανισμού, απόρροια των οποίων είναι και η δυναμική πορεία της υγείας του, ανάλογα με το περιβάλλον εντός του οποίου ζει και δημιουργεί για τον εαυτό του.

Η θέση των άστρων (με τα ενεργειακά τους ηλεκτρομαγνητικά πεδία), σε μια Γη που ταξιδεύει με ιλιγγιώδη ταχύτητα διασχίζοντας τον διαστημικό χώρο, έχουν σημαντική επίδραση πάνω της και πάνω στο σώμα του κάθε νέου ανθρώπου, ανάλογα με τις ηλεκτρομαγνητικές ακτινοβολίες που εκείνη την στιγμή κυριαρχούν στο επικρατούν πεδίο, μέσα στο οποίο γεννιέται ο άνθρωπος. Η γενεθλιακή ταυτότητα επιδρά στον χαρακτήρα και επηρεάζει, επίσης τα χαρακτηριστικά του, που θα αναπτυχθούν αργότερα, επηρεαζόμενα και από το περιβάλλον. Αυτές τις επιστημονικές απόψεις προσπαθεί να κατοχυρώσει και η Αστρολογία, εφ΄όσον καταστεί επιστήμη.

 Όμως, μέχρι σήμερα ο "λογικός" άνθρωπος απορρίπτει καθετί που δεν γίνεται αποδεκτό από την σύγχρονη επιστήμη. Όταν όμως η εκπόνηση καινούργιων θεωριών, ή επινόηση νέων μεθόδων και η κατασκευή αντίστοιχων οργάνων επιτρέψει στην επιστήμη να ανιχνεύσει και να μετρήσει τα αποτελέσματα, τότε αυτό που έως εκείνη τη στιγμή αρνιόταν και ο ίδιος να αποδεχθεί πεισματικά, στη συνέχεια μετά από αυτές τις διαπιστώσεις, αρχίζει να το αποδέχεται επίσημα, όσο παράδοξο κι αν φαίνονταν προηγουμένως. Πάντα, η κατάργηση της παλιάς παραδεκτής θέσης και η αντικατάστασή της από  μια καινούργια, συχνά αποτελεί πεδίο σοβαρών συγκρούσεων., ειδικά στο σύγχρονο επιστημονικό κόσμο.

1) Οι θέσεις των πλανητών έχουν την ικανότητα να επηρεάσουν την ηλιακή δραστηριότητα 

2) Αυτή η δραστηριότητα επηρεάζει το μαγνητικό πεδίο της Γης

3) Ο αλλαγές που επέρχονται σ' αυτό ο μαγνητικό πεδίο της Γης επηρεάζουν το έμβρυο κατά την στιγμή της γέννησης.

Τα  ίδια γονίδια που προσδίδουν στο νεογέννητο την ομοιότητα προς τους γονείς του αποτελούν τη μαγνητική κεραία που "διαβάζει", δηλαδή συντονίζεται στην ίδια συχνότητα.

Το σήμα της γέννησης δίδεται από  την  συνάρτηση του συντονισμένου ηλεκτρομαγνητικού   πεδίου ανάλογα με τη θέση των πλανητών, αφού   η αλληλεπίδραση των άστρων καθορίζει κάθε στιγμή τη ζωή και το μέλλον του εμβρύου. Το ενεργειακό σήμα μεταβιβάζεται σε  όλα τα νευρικά κύτταρα και συντονίζεται με την επίφυση που  είναι  ο  επεξεργαστής όλου  του  οργανισμού.

Σε  ένα  έμβρυο οι  πληροφορίες  έρχονται  μεν  από  τα  γονίδια  και  καταγράφονται  στο  DNA αλλά διαμορφώνονται και  από  τον  συντονισμό του σύμπαντος  και  κατ αυτόν  το  τρόπο  δημιουργείται  μια  ξεχωριστή  οντότητα.

       

4. TO ΚΥΤΤΑΡΟ ΩΣ ΒΑΣΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΜΟΝΑΔΑ

Τα  κύτταρα, από τα οποία συντίθεται κάθε οργανισμός, είναι  η μικρότερη αυτόνομη ζωντανή λειτουργική μονάδα  της  ζωής.  Είναι  οντότητα που προσαρμόζεται  σε  ακραίες  συνθήκες  του  περιβάλλοντος  και  αντιδρά   στα  διάφορα   ερεθίσματα.   Αναγνωρίζει άλλα   κύτταρα, επικοινωνεί με αυτά, όπως και με πολυκύτταρους οργανισμούς και μετασχηματίζεται σύμφωνα με γενετικές οδηγίες [3] του οργανισμού στον οποίον ανήκει.   

Η   ζωή  χαρακτηρίζεται  από  την  ικανότητα  του  κυττάρου   να μετατρέπει  συνεχώς την ενέργεια μετασχηματίζοντας ακόμη και την άζωη φύση (μέταλλα, μεταλλοειδή, χημικά άλατα) σε νέες ενέργειες και δομές. Η κυτταρική κατάσταση που προέρχεται από  αυτές τις αρχές,  βρίσκεται σε αμοιβαία αρμονία με  το  άζωο περιβάλλον και περιγράφεται ως υγεία.  Απώλεια της χρησιμοποίησης ή  υποβάθμιση  της άζωης φυσικής ύλης,   οδηγεί  σε  ελαττωματική λειτουργία της κυτταρικής κατάστασης, οδηγεί σε ασθένεια και νόσο. Γι’ αυτό και ο  σπουδαιότερος αντικειμενικός σκοπός της ιατρικής θεραπείας  θα πρέπει  να είναι ή αποκατάσταση της λειτουργικής  ικανότητας  των κυττάρων  και  των λειτουργιών τους,  ώστε να μπορούν να αποκαταστήσουν την υγεία (ισορροπία) στους ιστούς  και  τα όργανα.

Στην ουσία όλες οι θεραπείες σε ολιστικό επίπεδο ενεργούν ως ενεργειακή θεραπευτική, αποσκοπώντας στην ομοιόσταση και αποκατάσταση της κυτταρικής ενεργειακής ισορροπίας, τουτέστιν της υγείας του  όλου οργανισμού.

Οι παραπάνω δυνατότητες και οργανικές λειτουργίες, συνεπικουρούμενες με όλα τα μέσα που διαθέτει η Κβαντική ιατρική, τα τελευταία χρόνια κατακτούν συνεχώς έδαφος και συγκροτούν το γνωστικό αντικείμενο μιας πολυδύναμης  κβαντικής ιατρικής, οι γενικές αρχές της οποίας  συνοψίζονται στα εξής δύο αξιώματα:

·      Η  ζωή  του  κάθε οργανισμού  εξαρτάται  από  την  καλή λειτουργία του σε κυτταρικό επίπεδο.

·      Η  καλή  δε λειτουργία του κυττάρου (μεταβολισμός) εξαρτάται  από  την ενέργεια,  που  αυτό διαθέτει και παράγει προς αναπλήρωση των απωλειών.Η υγεία γίνεται αντιληπτή από τον ίδιο τον οργανισμό με την γλώσσα των Η/Μ συχνοτήτων, την μόνη στην οποία συνεννοούνται τα κύτταρα Τα κύτταρα είναι πομποί και δέκτες μαζί, γι' αυτό το DNA των κυττάρων θεωρείται σαν ένας τέλειος ραδιοφωνικός βιοσταθμός. 

·           Η ενέργεια ακτινοβολείται προς όλες τις κατευθύνσεις ως κύματα ηλεκτρομαγνητικά, κάπως σαν τα ραδιοφωνικά κύματα, που έχουν ορισμένη συχνότητα. Αυτά τα κύματα, όταν πάλλονται με υλική συχνότητα  κάνουν ορατό τον κόσμο γύρω μας. Άρα, πολύ σωστά η συχνότητα θεωρήθηκε, ότι είναι εκείνη που αποτελεί τον κοινό παρονομαστή έκφρασης της ύλης και ενέργειας, ενώ η  διαμόρφωση  της είναι το όχημα επί του οποίου φέρεται η πληροφορία  η δε συνάρτηση συντονιζόμενων συχνότητων αντιστοιχεί στον  συντονισμό  του  μορφογενετικού  πεδίου  και  κατ  επέκταση της  συγκεκριμένης  ύλης.

5.      ΒΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣΙΟ-ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΒΙΟΛΟΓΙΚΕΣ

Μέχρι σήμερα η κλασική ιατρική δεν έχει παρά έμμεσους τρόπους να μετρήσει την εμπλοκή της ενέργειας στις διάφορες λειτουργικές διαδικασίες, ώστε να καταγραφούν τα αποτελέσματα που προκαλεί.

Η ολιστική, όμως, αντίληψη της Κβαντικής ιατρικής ενίσχυσε την αισιοδοξία του ανθρώπου, γιατί πίστεψε, ότι τιθασεύοντας την ενέργεια, θα έδινε μια νέα διάσταση στην ιατρική του νέου αιώνα που έρχεται και μάλιστα με την προοπτική, ότι η από πολλά χρόνια γνωστή θεραπευτική δράση της φυσικής ενέργειας θα μπορούσε να γίνει εφικτή σε όλους, χάρη στις ειδικές ηλεκτρονικές συσκευές, που παράγουν παρόμοια ηλεκτρομαγνητικά πεδία και με πρωτόγνωρες θεραπευτικές ιδιότητες. Φαίνεται πως η ιατρική σήμερα έχει στην φαρέτρα της ένα νέο ισχυρό όπλο, που ασκεί θεμελιώδη δράση στην θεραπευτική  κι' αυτή η δράση επιβεβαιώνει τις παλιές θεωρίες για τη δυνατότητα αυτοίασης κι αυτοθεραπείας του ανθρώπινου οργανισμού. Η δυνατότητα αυτή είναι η θεμελιώδης δύναμη που χαρακτηρίζει τη ζωή, τον λεγόμενο βιο-ηλεκτρισμό, ο οποίος σήμερα αποτελεί κοινό τόπο στην ιατρική. Πρόκειται δηλαδή για την βιοενέργεια, ή αν θέλετε τον ζωϊκό ηλεκτρισμό, που παράγεται και ανανεώνεται μέσα στον ίδιο τον οργανισμό, επαναφορτίζοντας τα κύτταρα με ενέργεια. Η ενέργεια αυτή υποστηρίζει όλα τα "βιοενεργειακά συστήματα", στα οποία ανήκει και ο άνθρωπος και αποτελεί θεμελιώδη ιδιότητα της ζωής και ζωογόνο δύναμη, που συνυπάρχει με κάθε ζωντανό κύτταρο. Αποτελεί δε την φυσική ασπίδα του οργανισμού και εκπροσωπείται με το γνωστό ανοσοποιητικό (αμυντικό) σύστημα, χάρη στο οποίο επεκράτησε και εξελίχθηκε η ζωή και ο άνθρωπος στον πλανήτη μας.

Κάθε πόνος στο σώμα είναι και μια κραυγή δίψας για ενέργεια. Αυτή η ενεργειακή ισορροπία υγείας, που είναι δυνατόν να διαταραχθεί, ιδιαίτερα προς  τα κάτω, μπορεί να αποκατασταθεί σιγά-σιγά με υγιεινή διατροφή, όπως επίσης και με τους ειδικούς ηλεκτρικούς παλμοδότες. Έτσι, ο κύριος ενεργειακός παράγων για τον άνθρωπο είναι το τρίγωνο Ηλεκτρισμός – Μαγνητισμός – Ατομική ενέργεια.

Αυτό σημαίνει ότι είμαστε [4]εξαρτημένοι από 3 βασικές δυνάμεις, Ηλεκτρισμό, Μαγνητικό πεδίο και Η/Μ ακτινοβολία, που θεωρείται αδύνατη ατομική ενέργεια,

7.      ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΒΙΟΜΑΓΝΗΤΙΣΜΟΥ

8.       

Ο Βιομαγνητισμός θεωρείται ως η  αρχέγονη δύναμη, που δίνει ζωτικότητα και Υγεία στο βιο-σύστημα, εναρμονίζοντας τις Η/Μ δυνάμεις του σώματος (Electromagnetic body-field harmony). Βλ. και THE ART OF HEALING WITH BIOMAGNETISM. by Peter Kulish

Η δράση του μαγνητικού πεδίου επί των βιολογικών συστημάτων, με την πρόκληση διαπερατότητας του κυτταρικού τοιχώματος, επιτρέπει την αποβολή των αποβλήτων και τοξινών και την είσοδο των θρεπτικών ουσιών, ενώ η δράση του κυτταρικού υλικού του  DNA φαίνεται να είναι η κύρια εξήγηση για το πώς η μαγνητική θεραπεία επηρεάζει την βιολογική ύλη και έτσι είναι αποτελεσματική σε όλα τα είδη των διαταραχών. Επίσης η διπολική επίδραση διεγείρει τις νευρικές απολήξεις για να βοηθήσουν την αποβολή τοξινών.

Οι εξεληκτικές αυτές δυνάμεις υπήρχαν πολύ πριν από εμάς, καθώς  και από άλλες μορφές ζωής.

Πολύ πριν την εμφάνιση των φυτών, ζώων και των ανθρώπων, τα Η/Μ πεδία της Γήινης ατμοσφαίρας διαπερνούσαν τον Κόσμο, που τότε υπήρχε. Χωρίς αυτές τις στοιχιακές δυνάμεις δεν θα υπήρχε Γη και ζωή επάνω σ' αυτή. Αυτά τα Η/Μ πεδία υπάρχουν μέσα μας και μέσα σε κάθε πλάσμα, παντού γύρω μας και κάθε τι στον Κόσμο είναι στενά ενδοσυνδεόμενο με τις εξεληκτικές αυτές δυνάμεις

Όλες οι αντιλήψεις και λειτουργίες στον άνθρωπο επηρεάζονται από τα Η/Μ πεδία. Όλος ο κόσμος γύρω μας δεν είναι παρά Η/Μ συχνότητες. Ό,τι αισθανόμαστε, ό,τι αντίληψη σχηματίζουμε και όποια σκέψη κάνουμε, όλα αποτελούν Η/Μ συχνότητες. Η ανθρωπότητα ολόκληρη έχει ενσωματωμένη την ενέργεια που προσλήφθηκε από τα όργανά μας και με την βοήθεια των εγκεφαλικών λειτουργιών μπορεί να σχηματίσει τις σκέψεις μας.

Ένα κόκκινο λουλούδι π.χ. στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε λουλούδι, ούτε κόκκινο. Είναι μια προσωρινή συσώρευση μορίων και συστατικών, τα οποία μεταξύ άλλων πραγμάτων, βρίσκονται σε σχέση μεταβολών φωτεινής ενέργειας ως αποτέλεσμα της εκπομπής ενός Η/Μ κραδασμού (παλμού-ταλάντωσης). Εάν αυτή η ακτίνα προσκρούσει π.χ. στα μάτια μας προκαλεί χημικούς μετασχηματισμούς.

Παράγονται, δηλ. ηλεκτρικά σήματα, τα οποία τελικά συνδέονται στον εγκέφαλο λαμβάνοντας υπόψη προηγούμενες γνωστικές διαδικασίες με την θεωρία του "κόκκινου λουλουδιού".

 Στην περίπτωση ανωτέρων βιοσυστημάτων έχει υιοθετηθεί η άποψη, ότι και ο άνθρωπος είναι, σε τελευταία ανάλυση, μια συλλογή ατόμων. Το λάθος γίνεται, όταν θεωρούμε τον οργανισμό σαν μόνο ένα αθροιστικό αποτέλεσμα των ατόμων αυτών, αγνοώντας τον ολιστικό χαρακτήρα  των αντιδράσεών του. Η «φούγκα των μερμηγκιών», όπως περιγράφεται με το εξαιρετικό παράδειγμα του Douglas Hofstadler[5] δίνει ανάγλυφα τις διαφορές μεταξύ αναλυτικής και ολιστικής μεθόδου στην  σύγχρονη ιατρική. Το παράδειγμα των μερμηγκιών στηρίζεται και παραλληλίζεται με τη διάκριση των δυο επιπέδων, όπως αυτά γίνονται αντιληπτά με τη γλώσσα των computers. Και επισημαίνει τα λάθη που μπορούν  να γίνουν εξ αιτίας της σύγχυσης επιπέδων, όταν εξετάζουμε την λειτουργία μιας αποικίας μερμηγκιών. Είναι γνωστό, ότι αυτά τα έντομα διαθέτουν μια πολύπλοκη και εξαιρετικά οργανωμένη κοινωνική δομή, που στηρίζεται στον καταμερισμό εργασίας, όπως συμβαίνει και με τον ανθρώπινο οργανισμό και με τα τρισεκατομμύρια (60-70) κύτταρά του, οργανωμένα σε ομάδες διαφοροποιημένων κυττάρων, που αποτελούν τα όργανα ή συστήματα, των οποίων η λειτουργία μοιάζει με τις αποικίες των μερμηγκιών. Κάθε μερμήγκι, όπως και κάθε κύτταρο, μπορεί να εκτελέσει περιορισμένο πρόγραμμα λειτουργιών και εντούτοις η αποικία σαν σύνολο, επιδεικνύει μια καταπληκτική <<ευφυΐα>> των κοινωνιών αυτών, όταν κρίνουμε από τα επιτεύγματα και τα σχέδια στα μερμήγκια, στο χτίσιμο της φωλιάς τους, ή την συγκέντρωση και αποθήκευση προμηθειών, κλπ. Το ίδιο και τα διάφορα όργανα σ’ έναν οργανισμό, όπου δισεκατομμύρια κύτταρα συνεργάζονται πολύ πιο στενά μεταξύ τους και επιτυγχάνουν θαυμάσια αποτελέσματα ως σύνολο. Ενώ και τα όργανα μεμονωμένα έχουν περιορισμένη λειτουργική εξειδίκευση, εντούτοις η αλληλοεξαρτώμενη διοργανική συνεργασία αποδίδει θαυμάσια αποτελέσματα. Ο οργανισμός σαν σύνολο εκτελεί πολυσύνθετες και άκρως πολύπλοκες λειτουργίες, αρκεί να σκεφθεί κανείς, ότι μόνον μια κίνηση του χεριού, ή μια αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος σε κάποια επιδρομή ξένου παράγοντα, κινητοποιεί πολλές χιλιάδες μηχανισμούς και δισεκατομμύρια κύτταρα, που συνεργάζονται συντονισμένα. Κάθε μερμήγκι είναι ένα αυτόματο απλώς προγραμματισμένο να εκτελεί μια στοιχειώδη σειρά εργασιών. Το ίδιο και το κύτταρο. Στους Η/Υ είναι ανάλογο με το μηχανικό επίπεδο περιγραφής, που μόλις αναπτύξαμε, είναι το αντίστοιχο επίπεδο hardware του υπολογιστή. Αν, όμως, εξετάσουμε τα επιτεύγματα της αποικίας στο επίπεδο του συνόλου, τότε προκύπτει για μεν τα μερμήγκια ένα σύνθετο σχέδιο, για δε τον άνθρωπο  εξαιρετικές ικανότητες ευφυίας και προσαρμογής στο περιβάλλον του. Σ’ αυτό το ολιστικό επίπεδο αντιστοιχεί  στον υπολογιστή το λογισμικό επίπεδο περιγραφής software, όπου τα εμφανιζόμενα χαρακτηριστικά οργάνωσης είναι ολοφάνερα και το σχέδιο, όπως και το αποτέλεσμα της διοργανικής και περαιτέρω της διακυτταρικής συνεργασίας εμφανίζονται πολύ καθαρά με την συλλογικότητα.

Μολονότι έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε τη μέλισσα και το μερμήγκι ως ανεξάρτητους οργανισμούς, υπάρχει και η άποψη, ότι ολόκληρες οι αποικίες αυτές

αποτελούν επίσης ενιαία οργανικά σύνολα, ως αποικίες που λειτουργούν ως ενιαίοι οργανισμοί. Άλλωστε και στο σώμα μας υπάρχουν αποικίες αποτελούμενες από δισεκατομμύρια κύτταρα που συνεργάζονται ως ενιαία οργανικά σύνολα. Είναι οι κυτταρικές αποικίες, που σχηματίζουν τα διάφορα όργανα. Η σύνδεσή τους είναι κάπως στενότερη απ’ αυτή των αποικιών μερμηγκιών ή μελισσών, αλλά και εδώ είναι φανερές οι ίδιες βασικές αρχές του καταμερισμού της εργασίας και της συλλογικής ευθύνης.

Εντούτοις είναι βασικό να κατανοηθεί, ότι τα ίδια ολιστικά χαρακτηριστικά που παρουσιάζονται στις αποικίες των μερμηγκιών και μελισσών εμφανίζονται και σε αποικίες κυττάρων (ιστών). Για όσους δεν κατανοούν αυτά τα παραδείγματα και αντιστρατεύονται ακόμη την ολιστική ιδέα στην ιατρική, θα πρέπει να καταλάβουν, ότι είναι ανοησία να λένε, ότι το ανθρώπινο ον είναι μόνον ένα συνάθροισμα κυττάρων, που το καθένα δεν είναι παρά άθροισμα από DNA με άλλες ενώσεις, που κι αυτές με τη σειρά τους δεν είναι παρά αλυσίδες ατόμων και  συνεπώς θα υπήρχε κίνδυνος να καταλήγαμε στο συμπέρασμα, ότι η ζωή δεν έχει κανένα νόημα.

Η ζωή, όμως,  είναι ολιστικό φαινόμενο και δεν είναι δυνατό να γίνει κατανοητή με τον αναγωγικό τρόπο από μόνο την ύλη, παρά μόνο αν λάβουμε υπόψη και την ενέργεια.

Προκειμένου για το κύτταρο, όταν λέμε κυτταρική ενέργεια, μιλάμε για μια αόρατη δύναμη, που πολλοί την ονομάζουν ζωϊκή ενέργεια, άλλοι βιοενέργεια  και αποδίδονται  σ’ αυτήν υπερφυσικές δυνάμεις και ιδιότητες, ενώ τα θεραπευτικά αποτελέσματά της σε ασθένειες τα θεωρούν θαύμα και τα αποδίδουν σε μεταφυσικά αίτια. Όμως, δεν πρόκειται για θαύμα, όπως το εννοούν, αλλά για φυσική συνέπεια της δράσης αυτής της ενέργειας εξ αιτίας του συντονισμού των κραδασμών των επιλεγμένων κυτταρικών βιομορίων ή συχνοτήτων.

Για να κατανοήσουμε την ολιστική φύση της ζωής και των θεραπειών με βάση την βιομοριακή  ιατρική, πρέπει να αποστούμε από την ιδέα, ότι για ν’ αποκτήσει ζωή η άψυχη ύλη, ή θεραπευτική δύναμη, πρέπει πρώτα να της παραχωρηθεί κάποια μαγική ιδιότητα. Καιρός να αντιληφθούμε, ότι μια τέτοια νοοτροπία είναι επιζήμια, παραπλανητική και κομπογιαννίτικη. Οι φυσικοί έχουν υιοθετήσει μια νέα μέθοδο για την προσέγγιση του φυσικού κόσμου και οι γιατροί τώρα μόλις άρχισαν να αισθάνονται την ανάγκη να τη διερευνήσουν -- και σχεδόν όλοι έχουν ήδη υιοθετήσει, στη θεωρία, την ΟΛΙΣΤΙΚΗ άποψη. Αυτή την αλλαγή κατεύθυνσης ακολούθησαν και ορισμένοι ιατρικοί κύκλοι, που τονίζουν την σημασία θεραπείας <<ολοκλήρου του ασθενούς>>.

Εντούτοις οι καταπληκτικές θεραπείες-θαύματα,  οι οποίες δεν μπορούσαν να εξηγηθούν με τις περιορισμένες γνώσεις, που είχαμε, για την δυνατότητα κινητοποίησης φυσικών δυνάμεων του οργανισμού, είναι δυνατόν να εξηγηθούν με

την λογική της ενεργειακής Η/Μ θεραπείας, που επιτυγχάνεται με την ενεργοποίηση των λεγομένων DC συστημάτων ελέγχου, είτε με τα ηλεκτρικά ρεύματα που παράγονται στον ίδιο τον εγκέφαλο (αυτοθεραπεία), ή ακόμη από την επίδραση Η/Μ πεδίων από άλλα άτομα επί του πάσχοντος (Healers). Οι δυνάμεις αυτές ούτε υπερφυσικές είναι, ούτε άγνωστες πλέον στη σύγχρονη φυσική και βιοτεχνολογία και επιδρούν μεταβάλλοντας την βιοχημεία σε υπομοριακό επίπεδο με Η/Μ ακτινοβολία, η οποία ταυτίζεται με την ολιστική άποψη της Κβαντικής θεραπευτικής.

Στη βιοενέργεια αποδίδονται θεραπευτικές ιδιότητες, που οφείλονται στην ιδιαίτερη φύση της, την οποία και θα επιχειρήσουμε να περιγράψουμε, αρχίζοντας από τη πρώτη αρχή, το μαγνητικό πεδίο. 

            Νομίζω, ότι μέχρι σήμερα, η συμβατική ιατρική, στην προσπάθειά της να θεραπεύσει την αρρώστια μόνο με χημικά φάρμακα, έφθασε σε αδιέξοδα, όχι μόνο από τα σοβαρά προβλήματα, που δημιούργησαν οι διάφορες παρενέργειες των χημικών φαρμάκων, αλλά και από την μεγάλη οικονομική επιβάρυνση που επιβάλλει η διατήρηση της υγείας με αυτά τα συμβατικά μέσα.

Εν περιλήψει, πέρα από το γεγονός, ότι επιπρόσθετα τα χημικά φάρμακα αποτελούν, ούτε λίγο ούτε πολύ, ένα βιολογικό βιασμό του συστήματος του ανθρώπου, εξαναγκάζοντάς το να μεταβολίσει ουσίες μη βιολογικές, για τις οποίες το τίμημα, πολλές φορές, είναι σοβαρές «ιατρογενείς» βλάβες εξ αιτίας αυτών των χημικών φαρμάκων. Από τέτοια περιστατικά, δυστυχώς, βρίθει η ιατρική βιβλιογραφία, εξού και ο πολιτογραφημένος στην ιατρική  δυσφημιστικός πλέον όρος της «ιατρογενούς  βλάβης».

            Αν, πάντως, όπως έχουμε υποχρέωση, θελήσουμε να στηρίξουμε την Κβαντική Ιατρική, τότε πρέπει να εξετάσουμε και να καθιερώσουμε ένα πρωτοποριακό διαγνωστικό και θεραπευτικό σύστημα Νέο-Ιπποκρατικής Ιατρικής, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί ήδη τα τελευταία χρόνια, βασισμένο στις εγγενείς (εσωτερικές) φυσικές αμυντικές δυνάμεις, που θα μπορούσαν και να μεγιστοποιηθούν για το καλό όλης της ανθρωπότητας. Βασική προϋπόθεση για την ενεργοποίηση και λειτουργία  των μηχανισμών αυτοίασης είναι να υπάρχουν τα δομικά στοιχεία στον οργανισμό (βιταμίνες, ιχνοστοιχεία, χημικά άλατα, πρωτείνες), ώστε να αξιοποιηθούν στην επιδιόρθωση, που αυτόματα θα μπορεί ν

17. ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΚΕΣ  ΣΥΧΝΟΤΗΤΕΣ

Από ιατρική άποψη, τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα φαίνεται ότι έχουν κυρίαρχη θέση στο μεταβολισμό και στις διάφορες βιολογικές διεργασίες του κυττάρου. Άλλωστε από την εργασία του Δρ. Neeper, γνωρίζουμε ότι η κυτταρική μεμβράνη δρα ως ηλεκτρικός πυκνωτής, γεγονός, που εξηγεί τη μαγνητική συμπεριφορά του ενδοκυτταρικού υγρού με τις παραμαγνητικές ιδιότητες.

Παραδείγματα αξιοποίησης της Κβαντικής-Ενεργειακής ιατρικής υπάρχουν πολλά, αλλά προς το παρόν θα παραθέσω μόνον τρία, που μπορούν να βοηθήσουν την διάγνωση και να εξηγήσουν την παθογένεια ορισμένων νοσημάτων.

Το πρώτο έχει σχέση με την εκμετάλλευση των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων, μετρουμένων γύρω από την καρδιά, τον εγκέφαλο, τους μύες και τους πνεύμονες, με την ελπίδα να οργανωθούν διαγνωστικά tests ακριβείας (εικ. Χ1), κατά το πρότυπο του ηλεκτρο-καρδιογραφήματος και του ηλεκτρο-εγκεφαλο-γραφήματος, παρότι τα πεδία αυτά είναι πολύ ασθενή. Σημειωτέον, ότι το μαγνητικό πεδίο της Γης είναι χιλιάδες φορές πιο ισχυρό από αυτό της ανθρώπινης καρδιάς και χίλιες ακόμη φορές πιο ισχυρό από αυτό του ανθρώπινου εγκεφάλου (εικ. Χ1-Χ2). Και το μαγνητικό αυτό πεδίο της Γης δεν είναι παραπάνω από 10 Herz. Αυτός είναι και ο λόγος, που  η γεωακτινοβολία (βλ. σελ. Χ), μπορεί να προκαλέσει σοβαρές παθολογικές καταστάσεις.

Ο ερευνητής δεν περιμένει να αντικαταστήσει με την καταγραφή των μαγνητικών πεδίων, το καρδιογράφημα, εγκεφαλογράφημα, ή μυογράφημα κλπ, αλλά πιστεύει να μπορέσει, συνδυάζοντας την μαγνητική καταγραφή με τις κλασικές εξετάσεις, να έχει ακριβέστερες πληροφορίες για την ενεργειακή κατάσταση του οργάνου, γεγονός που συμβαίνει με το Βιομαγνητόμετρο.

1. Σε μερικές περιπτώσεις αυτό το νέο test θα δώσει πληροφορίες που δεν μπορούν να δώσουν οι κλασικές μέθοδοι, π.χ. σε ορισμένες διαταραχές του ρυθμού. της καρδιάς, όπως και για την πηγή των κυμάτων-άλφα του εγκεφάλου. Ο συνδυασμός ενός ηλεκτρο-καρδιογραφήματος και ενός μαγνητο-καρδιογραφήματος με μια ακτινογραφία, θα μπορούσαν να καταστήσουν την ερευνητική χειρουργική μη απαραίτητη, αφού όταν ο γιατρός έχει διαφορετικές απόψεις για μια πάθηση, τότε με τον τρόπο αυτόν η διάγνωσή του και φυσικά η ένδειξη μπορεί να γίνει με πολύ μεγάλη ακρίβεια.

2. Το δεύτερο παράδειγμα αφορά π.χ. στην εξήγηση των συμπτωμάτων της αρθρίτιδας σε συνδυασμό με τις κλιματολογικές συνθήκες. Είναι γνωστό ότι ο συνδυασμός υγρασίας και βαρομετρικής πίεσης επιβαρύνουν την αρθρίτιδα. Σημειωτέον ότι η Βιο-βαρομετρία είναι η επιστήμη που εξετάζει τις ενδαντιδράσεις μεταξύ των δύο πιο  σύνθετων συστημάτων στη Γη, του ανθρώπου και του καιρού. Από την εποχή του Ιπποκράτη ήταν γνωστή η επίδραση του καιρού σε  διάφορες αρρώστιες και καταγράφηκαν φυσικές και ψυχολογικές αντιδράσεις σε ζεστούς  και κρύους ανέμους. Παρ’ όλα αυτά σήμερα 2400 χρόνια μετά έχουμε γεμίσει από μύθους, λαϊκές θεραπείες και γιατροσόφια της «Θείας Κατίνας» για κρυολογήματα, κρυγμό των αρθρώσεων και λοιμώξεις, που έχουν σκοτώσει περισσότερο κόσμο από όσο έχoυν θεραπεύσει. Σε μια τέτοια κατηγορία ανήκει και η ασθένεια της αρθρίτιδας.

Σε πειράματα που έκανε ο Hollander βρήκε, ότι η αύξηση της υγρασίας δεν αρκεί για να προκαλέσει αρθριτικό πόνο και οίδημα στις αρθρώσεις, διότι ταυτόχρονα πρέπει να πέσει και η βαρομετρική πίεση. Ο Holander υποψιάζεται ότι οι μεμβράνες των αρθρώσεων δρουν, όπως τα Ανιοειδή βαρόμετρα (βαρόμετρα που επηρεάζονται από ανιόντα). Όταν η βαρομετρική πίεση είναι υψηλή, οι μεμβράνες συστέλλονται (όπως οι πλάκες του βαρομέτρου), ενώ όταν η βαρομετρική πίεση πέφτει, οι μεμβράνες διαστέλλονται, εξασκώντας επώδυνη πίεση, δύναμη στον αρθρικό θύλακο. Αυτό σαν μια πρώτη διαπίστωση, γιατί αν προχωρήσουμε ακόμη παραπέρα, θα δούμε ότι η βασική αιτία της μεταβολής αυτής είναι βιο-ηλεκτρονική.

Η εξήγηση βρίσκεται στην ελάττωση του κυτταρικού οξυγόνου, που με την ρίζα του μονού οξυγόνου (^-Ο) οξειδώνει ελεύθερες ρίζες από τις κυτταρικές καύσεις του  μεταβολισμού, χορηγώντας το ασταθές ηλεκτρόνιο από το άτομο του Οξυγόνου, ώστε να μην ενεργοποιηθούν. Με την υγρή ατμόσφαιρα εισπνέουμε λιγότερο οξυγόνο και περισσότερο  υδρογόνο. Γενικά η ατμόσφαιρα με αρνητικά ιόντα και τα ηλεκτρικά πεδία επηρεάζουν θετικά την υγεία.

3. Με το τρίτο παράδειγμα φαίνονται και οι δυνατότητες της Κβαντικής ιατρικής,, τόσο διαγνωστικά, όσο και θεραπευτικά.

Η ενεργειακή ιατρική βασίσθηκε κατά μεγάλο μέρος  στην Κβαντική ή αλλιώς και κραδασμική ιατρική, την ιατρική των συχνοτήτων, που καθιστά την ιατρική στην ουσία αφάρμακη, προκαλώντας κυριολεκτικά επανάσταση στην μέχρι σήμερα ιατρική πράξη, προπομπός της επερχόμενης ιατρικής του 21^ου αιώνα.

Ηλεκτρομαγνητισμός : Ο Ηλεκτρομαγνητισμός και ειδικότερα ο Βιο-ηλεκτρομαγνητισμός είναι ο τομέας που ασχολείται με τις δυνάμεις των μαγνητικών πεδίων, γνώση απαραίτητη για την κατανόηση της Ορθομοριακής ιατρικής με βιοσυχνότητες.

το φαινόμενο του μαγνητισμού οφείλεται μόνον  στην κίνηση των ηλεκτρονίων.

            Φαντασθείτε τι θα σήμαινε η δυνατότητα να μπορεί κανείς να «μιλά» στα κύτταρα, καθοδηγώντας τα ώστε ν’ αναπτύσσονται πιο γρήγορα ή πιο αργά, ν’ αλλάζουν το σχήμα ή τη λειτουργία τους, να διαφοροποιούνται και να αυτοργανώνονται σε νέους ιστούς για ν΄ αντικαταστήσουν τους κατεστραμμένους ! Αυτά που τα θεωρούσε η ίδια η επιστήμη ουτοπία λίγα χρόνια πριν, σήμερα, με την ανακάλυψη ενός έξυπνου τρόπου παρεμβολής στο εσωτερικό δίκτυο επικοινωνιών του οργανισμού και διαβίβασης σημάτων σε μια <<γλώσσα>>. που κατανοούν τα κύτταρα. Η γλώσσα αυτή είναι ηλεκτρική και συνίσταται από ηλεκτρικά σήματα, που αντιπροσωπεύουν τον παγκόσμιο κώδικα με τον οποίον οι έμβιοι οργανισμοί ρυθμίζουν την ανάπτυξη, την εξέλιξη, την επισκευή ορισμένων οργάνων, αλλά και την αυτοθεραπεία και αυτοίαση ολόκληρου του οργανισμού τους.

            Όλοι μας φορούμε έναν αόρατο ηλεκτρομαγνητικό μανδύα, που μας καλύπτει από την κορυφή μέχρι τα νύχια και αποτελεί την ασπίδα μας. Είναι το interface (η μπρίζα) που μας ενώνει με το περιβάλλον δέκτης και πομπός ταυτόχρονα μηνυμάτων από και προς το περιβάλλον. Από την στιγμή της σύλληψης, ηλεκτρικά ρεύματα αρχίζουν να διασχίζουν το μικροσκοπικό έμβρυο, καθοδηγώντας την αφάνταστα πολύπλοκη διαδικασία διάπλασής του, που κορυφώνεται με τη γέννηση.Τελικά η βιοενέργεια γίνεται αντιληπτή ως ηλεκτρική, με ηλεκτρομαγνητικές συχνότητες στα πεδία που δημιουργεί, οι οποίες και ευθύνονται για την δομή και εμφάνιση της ύλης. Χάρη συντομίας μπορούμε να πούμε, ότι όταν ένα ηλεκτρικό δίπολο πάλλεται, εκπέμπει συγχρόνως στο χώρο του περιβάλλοντος δυο είδη κυμάτων, ένα ηλεκτρικό και ένα μαγνητικό τα οποία διαδίδονται αλληλένδετα με ταχύτητα ίση με την ταχύτητα του φωτός. Τα κύματα αυτά είναι και τα δυο πολωμένα και είναι κάθετα μεταξύ τους. Το ηλεκτρομαγνητικό κύμα πρόβλεψε ο Maxwell και τη συχνότητά του διαπίστωσε πειραματικά ο Hertz.

Επίσης ανακάλυψε ότι παθολογικά κύτταρα και μικρόβια, το καθένα έχει τις δικές του συχνότητες. Επομένως ήταν δυνατό να συντονίσει και να  κάνει ορατό οποιοδήποτε ιδιαίτερο μικρόβιο.  Βρήκε, ότι κάθε τύπος μικροβίου εν ζωή είχε τη  δική του  συχνότητα εκπομπής, ή χρώματος που ήταν πάντα η ίδια. Με την εκτεταμένη έρευνα, ο Rife ανακάλυψε ακόμη, χάρη στον ιδιαίτερο τρόπο μικροσκόπησης, ιούς που προκαλούν καρκίνο και πολιομυελίτιδα. Διότι δεν χρειαζότανε να σκοτώσει πρώτα τους ιούς για να τους μελετήσει. Όταν μάλιστα άλλαξε ελαφρώς το διάλυμα, μέσα στο οποίο παγιδεύτηκαν οι καρκινικοί ιοί  (4 μέρη στο εκατομμύριο),  προκάλεσαν έκπληξη στον παρατηρητή, όταν διαπίστωνε, ότι με το χρόνο οι ιοί άλλαζαν σε μέγεθος και εγίνοντο μεγαλύτεροι. Άλλη μια αλλαγή και μετατρέπονταν σε μονά κύτταρα. Με περισσότερες αλλαγές τα κύτταρα έγιναν μύκητες και μετά αερόβια βακτηρίδια (οργανισμοί που ζουν  με οξυγόνο). Στη βάση τή

Ίσως, όλα αυτά να φαίνονται απίστευτα. Είναι πολύ καλά για να είναι αληθινά, αλλά έτσι φαίνεται να είναι τα πράγματα και θα δοθεί στη συνέχεια η ευκαιρία να εκτιμήσετε οι ίδιοι τη λογική των πραγμάτων.

Παρόλο  που  οι λόγοι δεν  είναι  απολύτως κατανοητοί,  είναι  πάντως πιθανόν  η  γήρανση να είναι αποτέλεσμα  ανεπαρκούς  ανοσολογικής απάντησης  και τα δυσλειτουργούντα ή γερασμένα κύτταρα να  μην  προσβάλλονται από  τα μακροφάγα λεμφοκύτταρα, με αποτέλεσμα να μην απομακρύνονται από το σώμα, πράγμα που θα επέτρεπε την αντικατάσταση των γερασμένων αυτών κυττάρων με θυγατρικά ανανεωμένα κύτταρα. Ο θύμος στην περίπτωση αυτή παίζει ρόλο στην ανάπτυξη και  παραγωγή της  ανοσολογικής απάντησης, δηλαδή στον μηχανισμό με τον οποίον το  σώμα μας  επιτίθεται  και  καταβάλλει  τα  βακτήρια  και  τους  ιούς. Προφανώς  με τον ίδιο αυτό μηχανισμό ο θύμος παίζει ρόλο και στην  αντι-γήρανση.

Ερευνητές στις Η.Π.Α.  ανακάλυψαν ένα ένζυμο που φαίνεται να παίζει  σημαντικό  ρόλο  στη γήρανση.  Το ένζυμο  αυτό  είναι  μια Οξειδάση-μονοαμίνη, που βρίσκεται στο ήπαρ και τον εγκέφαλο.  Μέχρι  την  ηλικία των 45 περίπου ετών,  το  ένζυμο  εκτελεί  την βασική  εργασία της ρύθμισης ορισμένων χημικών ουσιών  στο  σώμα και έχει ορισμένες τιμές.. Καθώς, όμως, αυξάνεται η ηλικία, παράλληλα αυξάνεται και η ποσότητα του ενζύμου (οξειδάση-μονοαμίνη), που σημαίνει οξείδωση των ιστών (σκούριασμα) και επομένως γήρανση.[6].

ΒΙΟ-ΦΥΣΙΚΗ  & ΑΝΤΙ-ΓΗΡΑΝΣΗ

(ΗΛΕΚΤΡΟ-ΒΙΟΛΟΓΙΑ) : Με  βάση  την διαπίστωση, ότι  ηλεκτρομαγνητικά πεδία που εφαρμόζονται θεραπευτικά στο σώμα, αποτελούν μια νέα τεχνική και μέθοδο  αναχαίτισης  και  ίσως αναστροφής των φαινομένων της γήρανσης, μπορεί η ηλεκτροβιολογία να παρέξει μια αφάρμακη θεραπευτική μέθοδο, χρησιμοποιώντας μόνο βιοενέργεια από ηλεκτρονικές γεννήτριες.

Α. ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ ΒΙΟΕΝΕΡΓΕΙΑ      

            Αποτελεί ιατρική μέθοδο με φυσικά μόνο μέσα - ένα από αυτά θεωρείται και ο τεχνητός βιο-ηλεκτρισμός, ή  Βιοενέργεια την οποία φέρουν θεραπευτικά ηλεκτρομαγνητικά πεδία ορισμένων συχνοτήτων, συμβατά με το ανθρώπινο σώμα. Η θεραπευτική αυτή μέθοδος αντιμετωπίζει τον οργανισμό με ολιστικό τρόπο, θεωρεί δε το σώμα, τόσο κατά την υγεία όσο και κατά  την νόσο ως ενιαίο οργανισμό,  του οποίου η τύχη  εξαρτάται από την τύχη κάθε κυττάρου στο μέτρο του ποσοστού συμμετοχής  του στην διαμόρφωση της υγείας του συνόλου οργανισμού.     

       Η  μέθοδος  ολιστικής  θεραπείας  με βιοενέργεια για  την  οποιαδήποτε  πάθηση,  πρέπει  να είναι προσανατολισμένη κατά πρώτο  λόγον   στην αποκατάσταση του ενεργειακού δυναμικού του κυττάρου και  κατά  δεύτερο  στην  ενίσχυση  της  χημικής  σύνθεσής   του   (οργανικών    ουσιών-πρωτεϊνών),    με   την   έννοια    της   αποκατάστασης της βιοχημικής σύνθεσης του οργανισμού, ώστε να εξασφαλίζεται   η  προμήθεια  όλων  των  απαραίτητων  για  την   φυσιολογική      λειτουργία  του ουσιών, που θα επιφέρει την σταθερή ομοιόσταση του οργανισμού.  Είναι αυτονόητο,  επομένως,  ότι  η  ενεργειακή αποκατάσταση του οργανισμού,  μόνη ή σε συνδυασμό   με  την χορήγηση ειδικών παρασκευασμάτων αποτελεί  θεμελιώδη αρχή της ολιστικής θεραπείας. Η  απορρόφηση αυτών των ουσιών  και η στην συνέχεια  ενεργοποίησή τους,  βοηθάται σε μεγάλο βαθμό από την ομαλή ροή

ΜΟΡΦΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ:  Η ενέργεια,  φυσικά,  είναι μία και μοναδική, υπό οποιαδήποτε μορφή κι αν εκδηλώνεται. Είναι η δύναμη που κινεί την ζωή.  Eίναι η ίδια αυτή ενέργεια που κρατά τη Γη στην πορεία της,  η δύναμη που κινεί το σύμπαν, αυτή, τελικά, που δημιούργησε και  συντηρεί τη ζωή.  Και είναι η δύναμη που ευθύνεται για  κάθε φυσικό φαινόμενο, που δεν θα ήταν δυνατόν να συμβεί χωρίς τη συμμετοχή της. Γνωστές  δυνάμεις  στη Φύση που εκφράζουν  ενέργεια  είναι  α)  η βαρυτική  β) η πυρηνική γ)  η  ηλεκτρομαγνητική, και δ))  η βιοενέργεια,  που παράγεται από τους ζωντανούς  οργανισμούς (ζωτική ενέργεια-βιο-ηλεκτρομαγνητική). Όλες  οι μορφές   ενέργειας   αποτελούν  συστατικά μιας 5ης  ενέργειας,  που  θεωρείται Κβαντική και πολλοί την αποδίδουν  με τον χαρακτηρισμό <<Θεοκβάντα>>,  ενώ  άλλοι  την   ταυτίζουν  με  την  φυσική  Κοσμική ενέργεια.  Η ενέργεια αυτή μεταδίδεται με ηλεκτρομαγνητικά κύματα μέσα   σε  ηλεκτρομαγνητικό πεδίο και εκφράζεται  με διάφορες ιδιότητες. Το  ηλεκτρομαγνητικό  κύμα το  πρόβλεψε  θεωρητικά  ο Maxwell και το διαπίστωσε πειραματικά ο Hertz. Σήμερα παράγονται και τεχνητά  ηλεκτρομαγνητικά  κύματα,   για  διάφορες  χρήσεις, με ηλεκτρονικές  μεθόδους. 

Τα Η/Μ αυτά  κύματα,  γενικά,  καλύπτουν μικρό  μόνο μέρος του ηλεκτρομαγνητικού  φάσματος,  το οποίο  αρχίζει  από  την συχνότητα μηδέν (0)  και  τελειώνει  στη συχνότητα 10 στην 24η δύναμη Hz (10²⁴),  η οποία αντιστοιχεί  στις κοσμικές   ακτίνες.    Συγκεκριμένα   το   φάσμα   των   τεχνητών ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων εκτείνεται μόνον από την συχνότητα 0 μέχρι τη συχνότητα   10¹²  Hz. Αυτό σημαίνει, ότι το μισό φάσμα των Η/Μ κυμάτων είναι αδύνατο να παραχθεί με τα γνωστά συμβατικά μέσα.  Τα  ηλεκτρομαγνητικά  όμως   κύματα   που εκπέμπονται  από  άτομα  και μόρια,  καθώς  και  πυρήνες  ατόμων, καταλαμβάνουν τις υπόλοιπες συχνότητες από 10¹² Hz μέχρι 10²⁴ Hz

Σ' όλη αυτή την έκταση συχνοτήτων, θα πρέπει να υπογραμμισθεί για λόγους σύγκρισης, ότι το ορατό φάσμα καταλαμβάνει  μια μικρή μόνον έκταση μεταξύ 10¹⁴ και 10¹⁵ Hz.  Εξυπακούεται,  ότι ο άνθρωπος  ανταποκρίνεται  σε  ορισμένες  μόνο  ηλεκτρομαγνητικές συχνότητες, από τις οποίες ορισμένες έχουν  γνωστά θεραπευτικά αποτελέσματα (Βλ. πίνακα). Τελικά πάνω από τις συχνότητες 10 ¹⁶ αποκαλύπτονται ηλεκτρομαγνητικές συχνότητες που κρύβουν τεράστιες δυνάμεις,που μόνο το όνομα  <<Θεϊκές>> θα ταίριαζε, από όπου  και το όνομα αυτών των κβάντα, κατά τους μεταφυσικούς, ονομάζονται Θεο-κβάντα.  

        Εκδηλώσεις της αυτής ενέργειας είναι πάμπολλες., όπως η Θερμότης, το Φως,  η Σεισμική,  η Ατομική, η Ηλεκτρική κ.ά. Οι πιο προσιτές σήμερα  σε μας είναι  η  θερμότης, το φως και η ηλεκτρική, η  οποία συνοδεύεται και από μαγνητική (ηλεκτρομαγνητική ενέργεια), η οποία και χρησιμοποιείται στη θεραπευτική.

 ΒΙΟ-ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ          

            Προκειμένου τα βιοηλεκτρικά πεδία (βιο-ηλεκτρο-μαγνητικά) να χρησιμοποιηθούν θεραπευτικά, είναι απαραίτητη η γνώση μερικών στοιχείων για την πληρέστερη κατανόηση, από τον αναγνώστη, του τρόπου με τον οποίον δρουν τα βιο-ηλεκτρικά αυτά ρεύματα. Η  δυνατότητα χρησιμοποίησης βιο-ηλεκτρικών πεδίων εμπλουτίζει την φαρέτρα των σύγχρονων θεραπειών με μεθόδους αφάρμακης ιατρικής, Ταυτόχρονα οι δυνατότητες που παρέχονται έχουν εφαρμογή και στην  προληπτική  ιατρική,  με  κύριο στόχο την  ισχυροποίηση  του   ανοσοποιητικού  συστήματος και δράση στην απεμπλοκή των κυττάρων του συνδετικού ιστού και την αύξηση της ιστικής οξυγόνωσης. Έτσι ασκείται η θεραπευτική  τους   δράση όχι μόνο σε δυσίατες παθήσεις, αλλά και σε  χρόνιες εκφυλιστικές καταστάσεις, που ταλαιπωρούν  ιδίως τους ενήλικες.

            Η βιοενεργειακή αφάρμακη ιατρική κερδίζει συνεχώς έδαφος και νέες ενδείξεις προστίθενται συνεχώς, εμπλουτίζοντας με νέες δυνατότητες την ολιστική ιατρική. Η  ζωή  του  κάθε οργανισμού  εξαρτάται  από  την  καλή λειτουργία του σε κυτταρικό επίπεδο. Η  καλή  δε λειτουργία του κυττάρου εξαρτάται  από  την ενέργεια,  που  διαθέτει  ο οργανισμός  στον οποίον ανήκει  και  τον  καλό  μεταβολισμό  του, στον   οποίον περιλαμβάνεται - προκειμένου  για  πολυκύτταρους οργανισμούς - και  η  σωστή χρησιμοποίηση  των δομικών βιοχημικών  στοιχείων. Την απαραίτητη ενέργεια  για  την αποκατάσταση  του ενεργειακού ισοζυγίου, την εξασφαλίζει  το κύτταρο  από το περιβάλλον,  από το οποίον ο οργανισμός προμηθεύεται αέρα  (οξυγόνο), νερό (οξυγόνο - ιχνοστοιχεία κλπ), και τροφή (κυρίως λίπη, υδρογονάνθρακες, πρωτεΐνες), που είναι τα βασικά στοιχεία για την  σύνθεση  των απαραίτητων  πρωτεϊνών  για  τις  βασικές   λειτουργίες του.  Η αξιόπιστη λειτουργία όλων των συστημάτων εξαρτάται  από την ενέργεια και την ελεύθερη διακίνησή  της,  που  είναι αναγκαία προϋπόθεση για την διατήρηση της  ομοιόστασης.   Σήμερα   γίνεται  αποδεκτό,  ότι  στον   πυρήνα   κάθε      βιο-αντίδρασης   βρίσκεται   η   κυτταρική   ενέργεια.    Για  οποιοδήποτε φυσικό φαινόμενο απαιτείται ενέργεια.  Γενικά, όμως, η κυτταρική ενέργεια  διακρίνεται σε δομική και  λειτουργική,   με  την  έννοια,   ότι  η  μεν  πρώτη είναι  εγγενής,  η  δε δεύτερη επίκτητη και ανανεώνεται με  την  τροφή,   τοναέρα  της  αναπνοής  και  την  ενέργεια  του περιβάλλοντος (ελεύθερη φυσική ενέργεια). Η ενέργεια του οργανισμού επηρεάζεται από την ενέργεια των ηλεκτρομαγνητικών ακτινοβολιών γύρω του (φως, κοσμικές ακτίνες,   γεω-ακτινοβολίες, ατομικές ακτινοβολίες,  όπως  και  άλλες   ακτινοβολίες διαφόρων  συχνοτήτων,  παραγόμενες  από  διάφορες  οικιακές συσκευές).

            Το  ηλεκτρικό  ρεύμα  κατά  την  ροή  του  δημιουργεί  πάντα ηλεκτρομαγνητικό   πεδίο, το οποίο μπορεί να επηρεάσει τον οργανισμό, όταν είναι εκτεθειμένος σ’ αυτό.   Σήμερα  η  ροή   ηλεκτρικού   ρεύματος θεωρείται,  ότι  προκαλείται  με  την  κίνηση  ενός  από  τα   δυο υπο-ατομικά  σωματίδια. Στον  ηλεκτρισμό,   τα  μόνα  δυο   σταθερά στοιχειώδη  φορτισμένα υποατομικά  σωματίδια, με  ελάχιστη  μάζα, είναι υλικά  σωματίδια  (το πρωτόνιο (φορτίο θετικό +e) και το ηλεκτρόνιο (φορτίο  αρνητικό -e). Επειδή δε το ηλεκτρόνιο ειναι περίπου 2.000 φορές ελαφρότερο  από το  πρωτόνιο,  αντιδρά  πιο γρήγορα στα ηλεκτρικά  πεδία  και  τα περισσότερα  από  τα  φαινόμενα  που  αναφέρονται  συνοπτικά   ως μεταφορά ηλεκτρικού φορτίου οφείλονται, ουσιαστικά, στην κίνηση των ηλεκτρονίων.  Στα μέταλλα και στους ημιαγωγούς είναι αποκλειστικά έτσι,  αλλά σε μια εκκένωση μέσα σε αέριο,  τόσο τα ηλεκτρόνια όσο και τα ιόντα παίζουν τον ίδιο σημαντικό ρόλο. Σε έναν ηλεκτρολύτη, όπως το νερό,  η αγωγιμότητα οφείλεται μόνο στα ιόντα. Τόσο τα ηλεκτρόνια όσο  και  τα ιόντα δημιουργούν επίσης σημαντικά  φαινόμενα  στους μονωτές,  ενώ  το φαινόμενο του μαγνητισμού οφείλεται μόνον  στην κίνηση των ηλεκτρονίων.

            Η  βιολογική  λειτουργία  εξαρτάται από  χημικές  αντιδράσεις  σε υδατικά   διαλύματα   και  πολλές  από  αυτές   τις   αντιδράσεις περιλαμβάνουν  ιόντα.  Σε  πολλές περιπτώσεις αυτό  συμβαίνει  με μεμβράνες,  οι οποίες χωρίζουν διαλύματα με διαφορετική  ιοντική σύσταση.  Η  διαπερατότητα  ή όχι της μεμβράνης  συνοδεύεται  από μεταβολές  της  διαφοράς  δυναμικού με  αντίστοιχη  μεταβολή  της οσμωτικής ισορροπίας.  Γενικά,  η κυτταρική ενέργεια προέρχεται από τον χημικό  μετασχηματισμό της βιομάζας.    

Πάντως,  όλη  σχεδόν η ενέργεια που χρησιμοποιείται  στη  Γη προέρχεται άμεσα ή έμμεσα από τον ήλιο. Ο  τρόπος  με  τον οποίο αυτή η ενέργεια  μετατρέπεται  από  τους οργανισμούς  εξαρτάται  από τις αρχές και τους νόμους  της  θερμοδυναμικής. Από  την άποψη της θεραπευτικής,  πρέπει να πούμε  ότι  στην ψυχολογία  η  βιοενέργεια  είναι  η  θεραπευτική   μέθοδος,   που αποβλέπει στην προσέγγιση της ζωτικής ενέργειας, δηλαδή στη γνώση της και την θεραπευτική εφαρμογή της. Οι  Λόουεν  (Lowen)  και Πιερράκος προήγαγαν την  χρήση  και  τις εφαρμογές της βιο-ενέργειας,  συνεχίζοντας τις εργασίες του  Ράιχ (Reich),  πάνω  στη βοτανοθεραπεία (1936).  Για τους  θεωρητικούς αυτούς   το  ζωντανό άτομο  αποτελεί  μια  βιοενεργειακή  αίθουσα   (βιο-ενεργειακό   σταθμό),    που   συσσωρεύει,   μετασχηματίζει   και αποφορτίζει την ενέργεια,  η οποία έχει μετατραπεί σε  αισθήματα, εκφράσεις  και κινήσεις,  ενώ η βάση της φυσικής δομής είναι  και αυτή,  επίσης,  βιοφυσική.

αέρα  της  αναπνοής  και  την  ενέργεια  του περιβάλλοντος (ελεύθερη φυσική ενέργεια). Η ενέργεια του οργανισμού επηρεάζεται από την ενέργεια των ηλεκτρομαγνητικών ακτινοβολιών γύρω του (φως, κοσμικές ακτίνες,   γεω-ακτινοβολίες, ατομικές ακτινοβολίες,  όπως  και  άλλες   ακτινοβολίες διαφόρων  συχνοτήτων,  παραγόμενες  από  διάφορες  οικιακές συσκευές).

            Το  ηλεκτρικό  ρεύμα  κατά  την  ροή  του  δημιουργεί  πάντα ηλεκτρομαγνητικό   πεδίο, το οποίο μπορεί να επηρεάσει τον οργανισμό, όταν είναι εκτεθειμένος σ’ αυτό.   Σήμερα  η  ροή   ηλεκτρικού   ρεύματος θεωρείται,  ότι  προκαλείται  με  την  κίνηση  ενός  από  τα   δυο υπο-ατομικά  σωματίδια. Στον  ηλεκτρισμό,   τα  μόνα  δυο   σταθερά στοιχειώδη  φορτισμένα υποατομικά  σωματίδια, με  ελάχιστη  μάζα, είναι υλικά  σωματίδια  (το πρωτόνιο (φορτίο θετικό +e) και το ηλεκτρόνιο (φορτίο  αρνητικό -e). Επειδή δε το ηλεκτρόνιο ειναι περίπου 2.000 φορές ελαφρότερο  από το  πρωτόνιο,  αντιδρά  πιο γρήγορα στα ηλεκτρικά  πεδία  και  τα περισσότερα  από  τα  φαινόμενα  που  αναφέρονται  συνοπτικά   ως μεταφορά ηλεκτρικού φορτίου οφείλονται, ουσιαστικά, στην κίνηση των ηλεκτρονίων.  Στα μέταλλα και στους ημιαγωγούς είναι αποκλειστικά έτσι,  αλλά σε μια εκκένωση μέσα σε αέριο,  τόσο τα ηλεκτρόνια όσο και τα ιόντα παίζουν τον ίδιο σημαντικό ρόλο. Σε έναν ηλεκτρολύτη, όπως το νερό,  η αγωγιμότητα οφείλεται μόνο στα ιόντα. Τόσο τα ηλεκτρόνια όσο  και  τα ιόντα δημιουργούν επίσης σημαντικά  φαινόμενα  στους μονωτές,  ενώ  το φαινόμενο του μαγνητισμού οφείλεται μόνον  στην κίνηση των ηλεκτρονίων.

            Η  βιολογική  λειτουργία  εξαρτάται από  χημικές  αντιδράσεις  σε υδατικά   διαλύματα   και  πολλές  από  αυτές   τις   αντιδράσεις περιλαμβάνουν  ιόντα.  Σε  πολλές περιπτώσεις αυτό  συμβαίνει  με μεμβράνες,  οι οποίες χωρίζουν διαλύματα με διαφορετική  ιοντική σύσταση.  Η  διαπερατότητα  ή όχι της μεμβράνης  συνοδεύεται  από μεταβολές  της  διαφοράς  δυναμικού με  αντίστοιχη  μεταβολή  της οσμωτικής ισορροπίας.  Γενικά,  η κυτταρική ενέργεια προέρχεται από τον χημικό  μετασχηματισμό της βιομάζας.    

Πάντως,  όλη  σχεδόν η ενέργεια που χρησιμοποιείται  στη  Γη προέρχεται άμεσα ή έμμεσα από τον ήλιο. Ο  τρόπος  με  τον οποίο αυτή η ενέργεια  μετατρέπεται  από  τους οργανισμούς  εξαρτάται  από τις αρχές και τους νόμους  της  θερμοδυναμικής. Από  την άποψη της θεραπευτικής,  πρέπει να πούμε  ότι  στην ψυχολογία  η  βιοενέργεια  είναι  η  θεραπευτική   μέθοδος,   που αποβλέπει στην προσέγγιση της ζωτικής ενέργειας, δηλαδή στη γνώση της και την θεραπευτική εφαρμογή της. Οι  Λόουεν  (Lowen)  και Πιερράκος προήγαγαν την  χρήση  και  τις εφαρμογές της βιο-ενέργειας,  συνεχίζοντας τις εργασίες του  Ράιχ (Reich),  πάνω  στη βοτανοθεραπεία (1936).  Για τους  θεωρητικούς αυτούς   το  ζωντανό άτομο  αποτελεί  μια  βιοενεργειακή  αίθουσα   (βιο-ενεργειακό   σταθμό),    που   συσσωρεύει,   μετασχηματίζει   και αποφορτίζει την ενέργεια,  η οποία έχει μετατραπεί σε  αισθήματα, εκφράσεις  και κινήσεις,  ενώ η βάση της φυσικής δομής είναι  και αυτή,  επίσης,  βιοφυσική.

Με τον όρο ηλεκτρομαγνητικό κύμα αναφερόμαστε στη χρονική μεταβολή ενός ηλεκτρικού ή ενός μαγνητικού πεδίου. Εξαιτίας της ηλεκτρομαγνητικής επαγωγής, η μεταβολή με το χρόνο του πεδίου του ενός είδους (ηλεκτρικού ή μαγνητικού), επάγει ένα πεδίο του άλλου είδους στο χώρο. Έτσι η μεταβολή δεν είναι αμιγώς ηλεκτρική ή μαγνητική και κατά συνέπεια προκύπτει η έννοια του ηλεκτρομαγνητικού κύματος. Η διαταραχή διαδίδεται στο χώρο με πεπερασμένη ταχύτητα και έχει τις ιδιότητες της μεταφοράς ενέργειας και ορμής που καθορίζει την έννοια του μηχανικού κύματος.

Το Φως όπως και άλλες μορφές της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας "ταξιδεύουν" στο χώρο υπό μορφή (συνδυασμένων) κυμάτων. Ένα τέτοιο (συνδυασμένο) κύμα δημιουργείται όταν ένα ηλεκτρόνιο κάποιου ατόμου χάνει μέρος της ενέργειάς του και μεταπίπτει σε χαμηλότερη τροχιά ή ενεργειακή στάθμη κοντά στον πυρήνα. Αυτό έχει ως συνέπεια να δημιουργηθεί μια ταλάντωση που διαδίδεται πλέον στο χώρο με τη μορφή ενός ταυτόχρονα ηλεκτρικού και μαγνητικού πεδίου. Τα δύο αυτά πεδία είναι, αφενός μεν, κάθετα μεταξύ τους, αφετέρου και κάθετα με τη διεύθυνση διάδοσης του παραγομένου κύματος, του λεγόμενου ηλεκτρομαγνητικού κύματος.

Όταν το ηλεκτρομαγνητικό κύμα προσκρούσει σε κάποιο άτομο τα δύο συνδυαζόμενα αυτού πεδία μπορούν να προσφέρουν μεταφερόμενη ενέργεια σε ένα ηλεκτρόνιο με αποτέλεσμα να το εξαναγκάσουν να μεταπηδήσει αυτό σε ανώτερη ενεργειακή στάθμη.

·       Συνεπώς το ηλεκτρομαγνητικό κύμα μεταφέρει ενέργεια στο χώρο.

1. Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ Γιώργος Βυθούλκας Εκδόσεις Κέντρου Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, Αθήνα 1990 ΕΙΣΑΓΩΓΗ Μέχρι πρόσφατα φαινόταν ότι το ανθρώπινο γένος είχε κάνει ελάχιστα για να εξασφαλίσει ουσιαστικά καλή υγεία. Παρά τις σύγχρονες προόδους στην αντιμετώπιση οξέων καταστάσεων, οι χρόνιες ασθένειες, οι οποίες πρακτικά πήραν διαστάσεις κρίσης, έχουν προκαλέσει το φόβο ότι η ανθρωπότητα κινδυνεύει ίσως να χάσει την υγεία της οριστικά. Όπως σ' όλη την διαδρομή της Ιστορίας, η σύγχρονη θεραπευτική στέκεται αμήχανη μπροστά σε βασανιστικές χρόνιες ασθένειες και περιορίζεται, κατά συνέπεια, να παρέχει μάλλον ανακουφιστική παρά θεραπευτική αγωγή. Μεγάλο ενδιαφέρον έχει προκαλέσει σ' όλους τους κύκλους ο προβληματισμός γύρω από τη βασική υπόθεση πάνω στην οποία στηρίζεται η ιατρική περίθαλψη, κι αυτό είναι, νομίζω, αποτέλεσμα των τεράστιων δεινών που υφίστανται σήμερα οι άνθρωποι, σε σύγκριση με τη δυσανόλογα μικρή ανακούφιση που προσφέρουν οι διάφορες καθιερωμένες θεραπείες. Συνέπεια αυτών των αμφιβολιών ήταν να γίνουν και πάλι δημοφιλείς διάφορες εναλλακτικές θεραπείες και οι άνθρωποι να τις δοκιμάζουν απεγνωσμένα χωρίς διάκριση. Από τη στιγμή που δημιουργείται απογοήτευση από τις ορθόδοξες μεθόδους, δεν είναι κανείς σε θέση να εκτιμήσει σωστά και με βεβαιότητα την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια των εναλλακτικών λύσεων. Έτσι, γίνεται σαφές ότι το κυρίαρχο ιατρικό σύστημα δεν έχει εξηγήσει τους νόμους και τις αρχές που διέπουν την υγεία και την ασθένεια. Μια τέτοια εξήγηση δεν δίνεται, γιατί στην πραγματικότητα δεν έχει διατυπωθεί ούτε στους κόλπους του ίδου του ιατρικού κόσμου. Αν ανατρέξουμε στην ιστορία της Ιατρικής θα βρούμε τόμους εμπειρικών δεδομένων και πειραματικών αποτελεσμάτων, όχι όμως γενικούς νομους και αρχές που να στηρίζουν ή να απορρέουν από αυτά. Δεν είναι άδικο να συμπεράνουμε ότι η Ιατρική είναι ο μόνος επιστημονικός κλάδος που έχει στηρίξει τη δομή του σε γνώμες και υποθέσεις και όχι σε νόμους και αρχές. Εξαιτίας μιας τέτοιας αδυναμίας στη σύλληψή του, το ισχύον ιατρικό σύστημα είνα ανίκανο, είτε να πείσει τους απλούς ανθρώπους για την αποτελεσματικότητά του, είτε να επιτύχει ικανοποιητικά και διαρκή θεραπευτικά αποτελέσματα, αν μάλιστα λάβουμε υπ' όψη μας τη γρήγορη εξάπλωση και την αδυναμία αντιμετώπισης μιας από τις σοβαρότερες κρίσεις της σημερινής Ιατρικής: τη χρόνια νόσο. Σκοπός αυτού του βιβλιου είναι η προσπάθεια επαναπροσδιορισμού των καθολικών αρχών της υγείας και της ασθένειας σ' ένα ολοκληρωμένο ορθολογικό σύστημα, εύκολα επαληθευόμενο από τα υπαρκτά κλινικά αποτελέσματα και ικανό να επιτυγχάνει ριζική θεραπεία, όποτε είναι δυνατό. Αυτές οι αρχές πρέπει να είναι γνωστές και σεβαστές από κάθε ασκούμενο γιατρό, όποια θεραπευτική μέθοδο κι αν εφαρμόζει. Αν οι άνθρωποι κατανοήσουν καλά αυτές τις απλές αρχές, θα μπορούν να κρίνουν κάθε θεραπευτική μέθοδο, όσον αφορά τα αποτελέσματά της, κι έτσι να βρίσκουν το δρόμο για μια καλύτερη υγεία, επιλέγοντας να επωφεληθούν από εκείνο το σύστημα που τους προσφέρει περισσότερες δυνατότητες. Μια εξαντλητική περιγραφή των διαφόρων φάσεων που διήνυσε η Ιατρική κατά την εξέλιξή της ξεπερνά τα όρια αυτού του βιβλίου, αλλά μπορούμε οπωσδήποτε να ξαναθυμηθούμε μερικές πολύ γνωστές γενικές κατηγορίες. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι καθώς ο δυτικός άνθρωπος προχωρούσε από την πρωτόγονη κατάσταση προς όλο και υψηλότερες βαθμίδες πολιτισμού, η Ιατρική θ' ακολουθούσε φυσιολογικά μια παράλληλη πορεία. Κι όμως, τα γεγονότα δεν επαληθεύουν αυτή την υπόθεση. Παρά τα τεράστια βήματα που έκανε σε πολλούς τομείς η ανθρωπότητα σε διάφορες φάσεις της δυτικής ιστορίας, η Ιατρική δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει τη γενικότερη πρόοδο της σκέψης. Για παράδειγμα, όταν η Ελλάδα, έχοντας ξεπεράσει όλους τους άλλους δυτικούς πρωτόγονους πολιτισμούς, κατά τον 6ο, 5ο και 4ο αιώνα π.Χ., έφτασε σ' ένα βαθμό εσωτερικής ανέλιξης, μέχρι και σήμερα αξεπέραστο ίσως, η ανθρωπότητα ήταν αναγκασμένη να εφαρμόζει ακόμη τις πιο πρωτόγονες και αναξιόπιστες μεθόδους αποκατάστασης της υγείας. Οι μεγάλες συλλήψεις και υποθέσεις που επέτρεψαν σ' αυτούς του γίγαντες της σκέψης να εισχωρήσουν σε πρωτόγνωρους πνευματικούς και φιλοσοφικούς χώρους, δεν τους βοήθησαν να εξιχνιάσουν τα μυστικά που καθορίζουν την υγεία. Αργότερα πάλι, κατά τη χριστιανική περίοδο, όταν συντελέστηκε μια μαζική και βαθιά πνευματική ανέλιξη, η Ιατρική παρέμεινε στο σκοτάδι. Ενώ η ανθρωπότητα έφτανε σε νέα ύψη θρησκευτικής και καλλιτεχνικής έκφρασης στην περίοδο του Βυζαντίου και της Αναγέννησης, η Ιατρική ασχολούνταν με την ανάπτυξη και εφαρμογή της αφαίμαξης και των καθαρτικών. Κατά τον 18ο και 19ο αιώνα, το επιστημονικό πνεύμα έκανε τεράστια άλματα σε ανακαλύψεις, αλλά το ίδιο ενθάρρυνε τη μαζική εφαρμογή θεραπευτικών μεθόδων που ήταν κάτι παραπάνω από πρωτόγονες. Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτή ακριβώς την περίοδο ένας Γερμανός γιατρός, ο Samuel Ηahnemann, διατύπωσε -για πρώτη φορά στην ιστορία της Ιατρικής- ολοκληρωμένους νόμους και αρχές που διέπουν την υγεία και την ασθένεια και τους απέδειξε κλινικά. Κανένας όμως δεν τον άκουγε. Προφανώς, οι ιδέες του ήταν πολύ προωθημένες για τον πρωτόγονο τρόπο σκέψης των συναδέλφων του, που έμοιαζαν ανίκανοι να κάνουν το απαραίτητο άλμα για να συλλάβουν μια ιδέα αιώνες μπροστά από τη σκέψη τους. Αντίθετα, οι πιο υλιστικές αντιλήψεις του Pasteur έβρισκαν πλατιά αποδοχή, γιατί ανταποκρίνονταν καλύτερα στην ανάγκη ενός χειροπιαστού Νευτωνικού εννοιολογικού συστήματος. Οι θεωρίες του Pasteur και οι έρευνές του πάνω στη φύση των μικροβίων, δημιούργησαν σ' όλους την πεποίθηση ότι η αιτία της ασθένειας είχε εξηγηθεί. Όμως, η σύγχρονη επιστήμη της μικροβιολογίας είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι προϋπόθεση έναρξης της διαδικασίας της νόσου είναι όχι μόνο το μικρόβιο, αλλά και η ιδιοσυστασιακή ευαισθησία. Παρ' όλ' αυτά, φαίνεται ότι οι σημερινοί γιατροί αρνούνται να δουν αυτό το γεγονός. Εξακολουθούν να αναζητούν νέα μικρόβια, βακτηρίδια, ιούς κ.λ.π. και κατόπιν να επινοούν ισχυρά φάρμακα για να τα σκοτώνουν. Κοιτάξτε, για παράδειγμα, τις ερμηνείες που δίνονται για τα αίτια πρόσφατων ασθενειών, όπως της νόσου των Λεγεωνάριων ή του AIDS: ολόκληρη η προσοχή έχει επικεντρωθεί στο μικροβιακό παράγοντα και έχει αγνοηθεί, σε μεγάλο βαθμό, η ισχύς της ιδιοσυστασίας των θυμάτων, η οποία έχει φτάσει σ' αυτό το έσχατο σημείο μετά από την αλόγιστη χρήση των διαφόρων μικροβιοκτόνων. Είναι, άλλωστε, φανερό σε κάθε παρατηρητικό ασθενή σήμερα, ότι βάση της σύγχρονης θεραπευτικής δεν είναι καν η αναζήτηση ενός συγκεκριμένου νοσογόνου αιτίου. Η μεγάλη πλειψηφία των φαρμάκων που χορηγούνται για ασθένειες όπως η αρθρίτιδα, το άσθμα, η κολίτιδα, τα έλκη, οι καρδιακές παθήσεις, η επιληψία, το άγχος και η κατάθλιψη, δεν προορίζονται να θεραπεύσουν ούτε καν από τις προδιαγραφές τους. Δεν χτυπούν καθόλου την αιτία, αλλά προσφέρουν μια μάλλον αμυδρή ελπίδα ανακούφισης, ακόμα και αν παραβλέψουμε τον κίνδυνο των παρενεργειών. Αυτό και μόνο είναι μια ένδειξη της αδυναμίας της σύγχρονης Ιατρικής να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την ασθένεια. Βλέπούμε, λοιπόν, ότι η ορθόδοξη Ιατρική (που στο εξής θα την ονομάζουμε «αλλοπαθητική», από τις ελληνικές ρίζες «άλλος» και «πάθος») έχει αποκτήσει μια δομή που χαρακτηρίζεται από οικονομική ισχύ, θεσμική αδράνεια και πολιτικές διασυνδέσεις, αλλά συγχρόνως στερείται βασικών νόμων και αρχών. Δηλαδή, η Ιατρική βρέθηκε μέσα σε μια επιστημονική κοινωνία που ζει τις μεγαλύτερες μέχρι σήμερα τεχνολογικές προόδους της Ιστορίας, αλλά, τι ειρωνία, χωρίς νόμους και αρχές που να δικαιώνουν τις μεθόδους της. Κάθε επιστήμη αποτελεί ένα σύστημα βασισμένο σε νόμους και αρχές που επαληθεύονται από πειραματικά και εμπειρικά δεδομένα. Η ορθόδοξη Ιατρική αυτοαποκαλείται «επιστήμη», αλλά αξίζει άραγε πραγματικά αυτό το όνομα; Πού είναι οι νόμοι και οι αρχές της - θεμέλιο κάθε επιστήμης; Σκεφθείτε για μια στιγμή ποιο θα ήταν το ιδανικό θεραπευτικό σύστημα. Φυσικά, πρέπει να είναι αποτελεσματικό, αλλά η αποτελεματικότητά του να συνοδεύεται από ελάχιστο ή -στην ιδανική περίπτωση- μηδενικό κίνδυνο για τον ασθενή. Η αποτελεσματικότητά του πρέπει να εκφράζεται όχι μόνο με τον περιορισμό ή τη εξάλειψη των συμπτωμάτων, αλλά με την ενίσχυση της κράσης και την ευεξία του ατόμου, με την αυξημένη ικανότητά του να ζει με τη μεγαλύτερη δυνατόν πληρότητα. Δεν πρέπει, φυσικά, να είναι απλησιάστα δαπανηρό και πρέπει να είναι προσιτό και κατανοητό σε όλους. Η ΖΩΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ Η ζωτική δύναμη είναι μία ενέργεια που κατευθύνει ολόπλευρα τις εκδηλώσεις της ζωής στον οργανισμό. Αντιδρά προσαρμοστικά στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος, ζωογονεί το συγκινησιακό κόσμο του ατόμου, γεννά τις σκέψεις και τη δημιουργικότητα, ρυθμίζει την έμπνευση. Η βιταλιστική σχολή πίστευε ουσιαστικά ότι αυτή η ζωτική δυναμη συνδέει το άτομο με την υπέρτατη Αρμονία του Σύμπαντος. Η ζωτική δύναμη περιλαμβάνει οπωσδήποτε μια μεγάλη ποικιλία λειτουργιών. Ομομάζουμε «αμυντικό μηχανισμό» εκείνη την πλευρά της, που επιτυγχάνει την ισορροπία σε καταστάσεις ασθένειας. Ο αμυντικός μηχανισμός, που το πεδίο δράσης του περιλαμβάνει και τα τρία επίπεδα του οργανισμού, είναι συστατικό μέρος της ζωτικής δύναμης, αλλά είναι μόνο μια από τις πολλές λειτουργίες της και μπορεί να θεωρηθεί σαν ένα εργαλείο της χρησιμοποιούμενο σε συνθήκες ασθένειας. Τα τελευταία 250 χρόνια κέρδιζε σταθερά έδαφος στη σκέψη των βιομηχανοποιημένων κοινωνιών μια υλιστική θεώρηση του Σύμπαντος, ενώ η βιταλιστική αντίληψη έπεφτε αντίστοιχα σε δυσμένεια. Ο κόσμος γενικά κατάντησε να αντιμετωπίζεται από την επιστήμη σε καθαρά μηχανική βάση. Αυτή η άποψη υιοθετήθηκε και από τις βιολογικές επιστήμες. Έτσι συσσωρεύτηκε τεράστιος όγκος πληροφοριών γύρω από τις φυσικές και χημικές λειτουργίες του ανθρώπινου σώματος. Οι πληροφορίες αυτές είναι αληθινές και σωστές. Δεν αναιρούν, όμως, την ιδέα της ζωτικής δύναμης. Οι φυσικοί και οι χημικοί μηχανισμοί είναι απλά όργανα της ζωτικής δύναμης που λειτουργούν στο σωματικό επίπεδο του οργανισμού. Στον αιώνα μας έχουν συντελεστεί μεγάλες αλλαγές σ' όλους τους τομείς της ανθρώπινης ζωής. Ίσως οι πιο θεαματικές συντελέστηκαν στο χώρο της Φυσικής. Προηγουμένως, η Νευτονική Φυσική παρείχε επαληθεύσιμες και προβλεπτές εξηγήσεις της μηχανικής των φαινομένων που γίνοται αντιληπτά με τις σωματικές αισθήσεις. Οι Νευτονικοί νόμοι, αν και εφαρμόσιμοι στον αισθητό κόσμο, ήταν ανίκανοι να θεμελώσουν παρατηρήσεις στο ατομικό και υποατομικό επίπεδο. Χρειάστηκε να διατυπωθούν νέες θεωρίες και νέοι νόμοι, για να ερμηνευτούν τα φαινόμενα αυτών των επιπέδων. Ο Einstein, o Heisenberg και οι άλλοι ερμήνευσαν αυτά τα φαινόμενα, αναπτύσσοντας τις νέες αντιλήψεις, που είναι τώρα γνωστές ως «θεωρία του πεδίου», «κβαντική θεωρία» και «θεωρία της σχετικότητας». Η επαναστατική επίδραση αυτών των θεωριών στη σύγχρονη σκέψη περιγράφεται υπέροχα από τον Fritjot Capra στο έργο του The Tao of Physics: Η κλασική, μηχανιστική θεώρηση του κόσμου βασιζόταν στη αντίληψη των στερεών, άφθαρτων σωματιδίων που μετακινουνται στο κενό. Η σύγχρονη Φυσική έχει προκαλέσει τη ριζική αναθεώρηση αυτής της εικόνας. Δεν έχει οδηγήσει μόνο σε μια εντελώς νέα αντίληψη για τα σωματίδια, αλλά έχει επίσης μεταμορφώσει βαθιά την κλασική αντίληψη του κενού. Αυτή η μεταμόρφωση συντελέστηκε μέσα από τις λεγόμενες θεωρίες των πεδίων. Την έννοια του πεδίου έκαναν γνωστή το 19ο αιώνα οι Faraday και Maxwell, περιγράφοντας τις δυνάμεις που υπάρχουν μεταξύ ηλεκτρικών φορτίων κα ρευμάτων. Ηλεκτρικό πεδίο είναι μία κατάσταση στο χώρο γύρω από ένα φορτισμένο σώμα, η οποία ασκεί κάποια δύναμη πάνω σε οποιοδήποτε άλλο φορτίο σ' αυτό το χώρο. Τα ηλεκτρικά πεδία λοιπόν, δημιουργούνται από φορτισμένα σώματα και η επίδρασή τους μπορεί να γίνει αισθητή μόνο από φορτισμένα σώματα. Τα μαγνητικά πεδία παράγονται από κινούμενα φορτία, δηλαδή από ηλεκτρικά ρεύματα, και οι μαγνητικές δυνάμεις που αυτά γεννούν, μπορούν να γίνουν αισθητές μόνο από άλλα κινούμενα φορτία. Στην κλασική ηλεκτροδυναμική, θεωρία που οικοδομήθηκε από τους Faraday και Maxwell, τα πεδία είναι βασικές φυσικές οντότητες και μπορούν να εξεταστούν χωρίς αναφορά σε υλικά σώματα. Τα παλλόμενα ηλεκτρικά και μαγνητικά πεδία μπορούν να μετακινούνται στο χώρο με τη μορφή ραδιοκυμάτων, φωτοκυματοραδιοκυμάτων, φωτοκυμάτων και άλλων ειδών ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας. Η θεωρία της σχετικότητας τελειοποίησε τη δομή της ηλεκτροδυναμικής, ενοποιώντας τις έννοιες του φορτίου και του ρεύματος, του ηλεκτρικού και τυυ μαγνητικου πεδίου. Αφού κάθε κίνηση είναι σχετική, κάθε φορτίο μπορεί να πάρει και τη μορφή ρεύματος - σ' ένα πλαίσιο αναφοράς όπου το φορτίο κινείται σε σχέση με τον παρατηρητή - και επομένως το ηλεκτρικό πεδίο του μπορεί να πάρει τη μορφή του μαγνητικού πεδίου. Σύνφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας, τα δύο πεδία της ηλεκτροδυναμικής ενοποιούνται σε ένα και μοναδικό ηλεκτρομαγνητικό πεδίο. Η ύλη και ο χώρος - το πλήρες και το κενό - ήταν δύο θεμελιακά ξεχωριστές έννοιες και αποτελούσαν τις βάσεις της ατομικής θεωρίας του Δημόκριτου και του Νεύτωνα. Στη γενική θωρία της σχετικότητας, αυτές οι δύο έννοιες είναι πλέον αδιαχώριστες. Έτσι, η σύγχρονη Φυσική μας δείχνει και πάλι ότι τα υλικά αντικείμενα δεν είναι ξεχωριστές οντότητες, αλλά συνδέονται αδιαχώριστα με το περιβάλλον και ότι οι ιδιότητές τους μπορούν να νοηθούν μόνο στα πλαίσια της αλληλεπίδρασής τους με τον υπόλοιπο κόσμο. Σύμφωνα με την αρχή του Mach, αυτή η αλληλεπίδραση φτάνει μέχρι το Σύμπαν, τους μακρινούς αστέρες και γαλαξίες. Η βασική ενότητα του Σύμπαντος γίνεται, λοιπόν, φανερή όχι μόνο στο μικρόκοσμο, αλλά και στο μακρόκοσμο, γεγονός που αναγνωρίζεται όλο και πιο πολύ από τη σύγχρονη αστροφυσική και κοσμολογία. Η ενότητα και αλληλεξάρτηση ανάμεσα σ' ένα υλικό αντικείμενο και το περιβάλλον του, η οποία είναι φανερή σε μακροσκοπική κλίμακα κατά τη θεωρία της σχετικότητας, προσλαμβάνει ακόμη πιο εκπληκτική μορφή σε υποατομικό επίπεδο. Εδώ, για την περιγραφή των αλληλεπιδράσεων ανάμεσα στα υποατομικά σωματίδια, συνδυάζονται οι ιδέες της κλασικής θεωρίας των πεδίων με τις ιδέες της κβαντικής θεωρίας. Αυτός ο συνδυασμός δεν μπόρεσε ακόμη να επιτευχθεί για την ελκτική αλληλεπίδραση, εξ αιτίας του περίπλοκου μαθηματικού τύπου της βαρύτητας του Einstein. Όμως, η κλασική θεωρία του πεδίου, η ηλεκτροδυναμική, έχει συγχωνευτεί με την κβαντική σε μια νέα θεωρία που ονομάζεται <κβαντική ηλεκτροδυναμική> και περιγράφει όλες τις ηλεκτρομαγνητικές αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στα υποατομικά σωματίδια. Αυτή η θεωρία περικλείει, τόσο την κβαντική όσο και τη θεωρία της σχετικότητας. Ήταν το πρώτο κβαντοσχετικιστικό μοντέλο της σύγχρονης φυσικής και παραμένει το πιο επιτυχημένο. Το εκπληκτικό νέο χαρακτηριστικό της κβαντικής ηλεκτροδυναμικής οφείλεται στο συνδυασμό δύο εννοιών: του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου και των φωτονίων ως σωματιδιακή μορφή των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων. Επειδή τα φωτόνια είναι και ηλεκτρομαγνητικά κύματα και επειδή αυτά τα κύματα είναι παλλόμενα πεδία, τα φωτόνια πρέπει να είναι εκδήλωση των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων. Έτσι, γεννιέται η έννοια του κβαντικού πεδίου, δηλαδή ενός πεδίου που μπορεί να πάρει τη μορφή κβάντων ή σωματιδίων. Αυτή είναι πραγματικά μια εντελώς νέα αντίληψη, ικανή να περιγράψει όλα τα υποατομικά σωματίδια και τις αλληλεπιδράσεις τους, όπου κάθε τύπος σωματιδίου αντιστοιχεί σε διαφορετικό πεδίο. Σ' αυτές τις <κβαντοπεδιακές θεωρίες>, η κλασική αντίθεση ανάμεσα στα στερεά σωματίδια και το χώρο που τα περιβάλλει, έχει εντελώς ξεπεραστεί. Το κβαντικό πεδίο θεωρείται η θεμελιακή φυσική οντότητα, ένα συνεχές μέσον που καλύπτει ολόκληρο το χώρο. Τα σωματίδια είναι τοπικές συμπυκνώσεις του πεδίου, συγκεντρώσεις ενέργειας που πηγαινοέρχονται, χάνουν τον ατομικό τους χαρακτήρα και διαλύονται μέσα στο πεδίο. Τα λόγια του ίδιου του Albert Einstein είναι: «Μπορούμε λοιπόν να θεωρήσουμε ότι η ύλη αποτελείται από τις περοχές του χώρου, όπου το πεδίο είναι πάρα πολύ έντονο. . . Σ' αυτή τη νέα φυσική δεν χωρούν πια και το πεδίο και η ύλη, αφού το πεδίο είναι η μονη πραγματικότητα». SAMUEL HAHNEMANN Η ιστορία του Hahnemann είναι από τις πιο απλές στην ιστορία των ανακαλύψεων της Ιατρικής. Σχετικά με το Νόμο των Ομοίων, ο Hahnemann ήταν ο πρώτος που αναφέρθηκε στην προηγούμενη διαχρονική έκφρασή του από πολλούς, αρχής γενομένης από τον Ιπποκράτη. Μόνο αυτός όμως αναγνώρισε τη σπουδαιότηα αυτού του νόμου και συστηματοποίησε, με βάση αυτόν, μια ολόκληρη θεραπευτική επιστήμη. Ο Hahnemann γεννήθηκε το 1755 σε μια μικρή πόλη της Γερμανίας και από πολύ μικρός παρουσίασε αξιόλογες ικανότητες. Ο πατέρας του, που πρόσεξε αυτές τις ικανότητες, του δίδαξε από πολύ νωρίς την πειθαρχία: συνήθιζε να κλειδώνει το μικρό Samuel σε μια σοφίτα με «ασκήσεις σκέψης» - προβλήματα που έπρεπε να λύσει μόνος του - γιατί «το παιδί έπρεπε να μάθει να σκέφτεται». Ο Hahnemann είχε μεγάλο ταλέντο στις γλώσσες και σε ηλικία δώδεκα χρόνων δίδασκε Ελληνικά τους άλλους μαθητές. Σπούδασε Ιατρική στα Πανεπιστήμια της Λιψίας, της Βιέννης και του Erlangen, αποφοίτησε το1779 και πολύ γρήγορα καθιέρωθηκε στους επιστημονικούς κύκλους από τις εργασίες του, τόσο στην Ιατρική όσο και στη Χημεία. Παρ' όλα αυτά, δεν μπορούσε να ησυχάσει όταν αναλογιζόταν την έλλειψη θεμελιακής σκέψης στη θεραπευτική εκείνης της εποχής, η οποία αποτελούνταν από αφαιμάξεις, καθαρτικά, βδέλλες και τοξικές χημικές ουσίες. Έγραφε σ' ένα φίλο του: «Η αγωνία μου ήταν φοβερή όταν, κάνοντας τη μία ή την άλλη υπόθεση για τις αρρώστιες, προσπαθούσα στα τυφλά να θεραπεύσω τον άρρωστο και να συνταγογράψω ουσίες που τελείως αυθαίρετα είχαν καταχωρηθεί στην Φαρμακολογία. Σύντομα, μετά το γάμο μου έπαψα να ασκώ την Ιατρική, για να μη δατρέχω τον κίνδυνο να βλάψω κανέναν και αφοσιώθηκα ολοκληρωτικά στη Χημεία και τη Φιλολογία. Αλλά έγινα πατέτας και σοβαρές αρρώστιες απειλούσαν τα αγαπημένα μου παιδιά. Οι ενδιασμοί μου διπλασιάστηκαν όταν είδα ότι δεν μπορούσα να τους προσφέρω καμιά σίγουρη ανακούφιση». Ξανάρχισε το επάγγελμα της μετάφρασης ιατρικών εργασιών, αλλά το προβληματισμένο μυαλό του αναζητούσε συνέχεια τις θεμελιώδεις αρχές πάνω στις οποίες θα έπρεπε να βασίζεται η θεραπευτική. Ήταν τότε που μετέφραζε τη Φαρμακολογία (Materia Medica) του Cullen, όταν συνέλαβε την ιδέα που τον οδήγησε στην επαναστατική ανακάλυψή του. Ο Cullen ήταν καθηγητής της Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και είχε αφιερώσει είκοσι σελίδες της Φαρμακολογίας του στις ενδείξεις του Περουβιανού φλοιού: απέδιδε δε την επιτυχία του στη θεραπεία της ελονοσίας στο γεγονός ότι ήταν πικρό. Ο Hahnemann τόσο πολύ ικανοποιήθηκε μ' αυτή την ερμηνεία, ώστε αποφάσισε να το δοκιμάσει στο εαυτό του, πράγμα που ήταν τελείως έξω από τη σκέψη της εποχής. Λέει: «Έλαβα, για πείραμα, δυο φορές ημερησίως, τέσσερα δράμια καλής Κίνας. Τα πόδια μου, τα ακροδάχτυλα μου κ.λ.π. , κατ' αρχήν κρύωσαν. Έγινα νωθρός και νυσταλέος. Στη συνέχεια, είχα ταχυπαλμίες και ο σφυγμός μου έγινε σκληρός και μικρός, είχα αφόρητο άγχος, τρεμούλα, εξάντληση σ' όλα μου τα άκρα. Μετά, παρουσίασα παλμούς στο κεφάλι, ερυθρότητα στα μάγουλα, δίψα και, εν ολίγοις, όλα εκείνα τα συμπτώματα που συνήθως χαρακτηρίζουν το διαλείποντα πυρετό εμφανίστηκαν το ένα μετά το άλλο, χωρίς όμως το έντονο ρίγος. Εν συντομία, ακόμα και εκείνα τα συμπτώματα που κατά κανόνα εμφανίζονται και είναι χαρακτηριστικά - όπως η αποβλάκωση του μυαλού, η ακαμψία των άκρων και, πάνω απ' όλα, το μούδιασμα, αυτή η δυσάρεστη αίσθηση που μοιάζει να εντοπίζεται στο περιόστεο, σε κάθε αστούν του σώματος - όλα αυτά έκαναν την εμφάνιση τους. Αυτός ο παροξυσμός διαρκούσε δυο ή τρεις ώρες κάθε φορά και επανήρχετο μόνο όταν επαναλάμβανα τη δόση. Ποτέ άλλοτε. Διέκοψα το πείραμα και η υγεία μου ήταν πολύ καλή». Έτσι ο Hahnemann κατέληξε στην ιδέα ότι μια ουσία η οποία μπορεί να δημιουργήσει συμπτώματα σ' ένα υγιές άτομο, μπορεί τα ίδια συμπτώματα να τα θεραπεύσει στον άρρωστο. Και ίσως ακόμα πιο βασικό ήταν το ότι αναγνώρισε την αναγκαιότητα του πειραματισμού πάνω στον άνθρωπο με σκοπό τη συλλογή των θεραπευτικών ενδείξεων των διαφόρων ουσιών. Έτσι, άρχισε μαζί με άλλους ομοϊδεάτες γιατρούς να δοκιμάζουν συστηματικά ουσίες πάνω στον εαυτό τους και να καταγράφουν τις παρατηρήσεις τους με κάθε λεπτομέρεια. Αυτό συνεχίστηκε για έξι χρόνια, στη διάρκεια των οποίων ο Hahnemann συγκέντρωσε και πάρα πολλές πληροφορίες από δηλητηριάσεις που είχαν αναφερθεί από γιατρούς διαφόρων χωρών, στη μέχρι τότε ιατρική ιστορία. Στη συνέχεια, άρχισαν να δοκιμάζουν το Νόμο των Ομοίων σε κλινικές περιπτώσεις και γρήγορα είδαν σημαντικά καλύτερα αποτελέσματα από τα αντίστοιχα της τότε αλλοπαθητικής. Τη θεμελιώδη σημασία της ανακάλυψης συνοψίζει ο Hahnemann στο 19ο αφορισμό του «Organon», το οποίο έγραψε όταν, έμπειρος πια είχε γίνει πολύ γνωστός για τα αποτελέσματά του: «Επειδή οι αρρώστιες δεν είναι τίποτε άλλο από μεταβολές της κατάστασης υγείας του ατόμου, οι οποίες εκφράζονται με νοσηρές ενδείξεις και επειδή επίσης η θεραπεία είναι δυνατή μόνο με την αλλαγή της κατάστασης της αρρώστιας του ατόμου στην κατάστηση υγείας, είναι φανερό ότι τα φάρμακα ποτέ δεν θα μπορούσαν να θεραπεύσουν τις αρρώστιες, αν δεν είχαν τη δύναμη να αλλάζουν την κατάσταση υγείας του ανθρώπου. Πράγματι, η θεραπευτική τους δύναμη πρέπει να οφείλεται αποκλειστικά σ' αυτή τη δύναμη που έχουν να αλλάζουν την κατάστηση υγείας του ανθρώπου». Ο συστηματικός αυτός τρόπος πειραματισμού ουσιών στον ανθρώπινο οργανισμό με σκοπό την ανάδειξη συμπτωμάτων που αντιπροσωπεύουν τη δράση της συγκεκριμένης κάθε φορά ουσίας, ονομάζεται «provivng» - απόδειξη της ουσίας. Ο Hahnemann ανέπτυξε συγκεκριμένες μεθόδους για τη διεξαγωγή αυτού του είδους του πειράματος και από αυτές θα αναπτύξουμε αργότερα εκείνες που ταιριάζουν στις σύγχρονες συνθήκες ζωής. Οι αποδείξεις των φαρμάκων συνεχίζονται από την εποχή του Hahnemann και αποτελούν τη βάση για την εκλογή του φαρμάκου. Μ' αυτό τον τρόπο η εικόνα των συμπτωμάτων του ασθενούς ταιριάζει με την εικόνα των συμπτωμάτων του φαρμάκου, οι αρχές του συντονισμού αρχίζουν να λειτουργούν, διεγείροντας και ενδυναμώνοντας τον αμυντικό μηχανισμό, με αποτέλεσμα τη θεραπεία. Ο ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΣΕ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ Οι ανακαλύψεις του Hahnemann - ο Νόμος των Ομοίων και η δυναμοποίηση - έχουν φέρει αληθινή επανάσταση στις επιστημονικές δυνατότητες της θεραπευτικής. Ο Νόμος των Ομοίων μας δίνει τη δυνατότητα να ταιριάξουμε τη δονητική συχνότητα, πρακτικά οποασδήποτε ουσίας του περιβάλλοντος, με εκείνη των ασθενών. Όπως έχουμε δει, όμως, η χορήγηση των θεραπευτικών παραγόντων σε ακατέργαστη μορφή βελτιώνει παροδικά μονο την κατάσταση των ασθενών, διότι η ακατέργαστη μορφή της ουσίας είναι ανεπαρκής σε ένταση για μόνιμη θεραπεία. Από την άλλη μεριά, όμως, με την ανακάλψη του Hahnemann, της τεχνικής με την οποία μπορούμε να ενισχύσουμε τη θεραπευτική ένταση στο δυναμικό επίπεδο έμμεσα, κατέχουμε τώρα έναν τρόπο να διεγείρουμε τον αμυντικό μηχανισμό του ασθενούς με τόση ένταση όση χρειάζεται για να υπερκαλυφθεί η δύναμη της ασθένειας. 2. Η ΝΕΑ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ Γιώργος Βυθούλκας Εκδόσεις Αδάμ, 1994 Η ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑΣ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ Για την εκδήλωση της ασθένειας πρέπει να συνυπάρχουν δύο προαπαιτούμενες συνθήκες: η πρώτη είναι η «υποβόσκουσα» αιτία και η δεύτερη η «εκλυτική αιτία». Η πρώτη συνθήκη αναφέρεται στην προδιάθεση του οργανισμού και η δεύτερη στο ερέθισμα ή στην πηγή πίεσης. Και οι δύο αυτές συνθήκες πρέπει να συνυπάρχουν, για να έχουμε την εκδήλωση μίας συγκεκριμένης συμπτωματολογίας. Σ' αυτό το μοντέλο που παρουσιάζουμε έχει γίνει αντιληπτό ότι οι «εκλυτικές» αιτίες των ασθενειών δεν είναι υλικές, αλλά πάντοτε δυναμικές (ενεργειακές) ως προς τη φύση τους, είτε αυτές είναι βακτηρίδια, είτει ιοί, είτε μύκητες, είτε στενοχώρια! Έιναι αλήθεια, ότι η ασθένεια επιβάλλεται μόνο ως συνέπεια ενός ειδικού στρες πάνω στον οργανισμό. Έγινε όλο και πιο προφανές, ότι οι πηγές εντάσεων αποτελούν όχι μονο τα βακτηρίδια, οι ιοί, ή οι παθογόνοι μικροοργανισμοί, αλλά επίσης κάθε είδος πνευματικής ή συναισθημαντικής αναταραχής (που προέρχεται από το περιβάλλον), η οποία δημιουργεί μία νέα κατάσταση, στην οποία ο οργανισμός δυσκολεύεται ν' ανταπεξέλθει. Η βιβλιογραφία πάνω στο θέμα του στρες είναι τεράστια, ώστε να καταγραφεί εδώ, αλλά θα σημειώσω ότι ο Hans Seley έχει παρουσιάσει μία ολόκληρη πραγματεία εστιασμένη πάνω στο θέμα του στρες, με τον τίτλο «The Stress of Life». Σε ό, τι αφορά στον οργανισμό, τόσο οι πληροφορίες όσο και ένα ειδικός παθογόνος μικροοργανισμός έχουν τις ίδιες δυνατότητες να προκαλέσουν ασθένειες. Συνεπώς, όταν μιλάμε για ερεθίσματα ή πηγές στρες, εννοούμε πληροφορίες, οι οποίες έχου ιδιαίτερη σημασία για τον οργανισμό και αναγνωρίζονται αμέσως από αυτόν. Τα ερεθίσματα αυτά τα αποκαλούμε εκλυτικές αιτίες της ασθένειας, ενώ την εγγενή προδιάθεση του οργανισμού την αποκαλούμε «υποβόσκουσα» αιτία της ασθένειας. Πληροφορίες ή ερεθίσματα είναι δυνατό να ληφθούν διαμέσου: α.Του διανοητικού-πνευματικού επιπέδου. β.Του συναισθηματικού-ψυχικού επιπέδου. γ.Του σωματικού-ενστικτώδους επιπέδου. Διάφορες παθήσεις μπορεί να πυροδοτηθούν από ερεθίσματα που είναι δυνατό να ληφθούν διαμέσου του συναισθηματικού ή του νοητικού επιπέδου. Αυτό είναι κάτι τόσο πολύ γνωστό, που κανείς δεν το αρνείται ή το αμφισβητεί. Η ψυχοσωματική Ιατρική ασχολείται, πράγματι, αποκλειστικά με τέτοιες καταστάσεις. Οι καταστάσεις αυτές αναπτύσσονται μέσα στο ανθρώπινο σύστημα μέσα από τις συναισθηματικές ή νοητικές οδούς, ενώ οι συνέπειές τους είναι δυνατόν να γίνουν αισθητές σε όλα τα επίπεδα: το πνευματικό, το συναισθηματικό ή το σωματικό, ανάλογα με την προδιάθεση του καθενός. Σε καμία περίπτωση, όμως το στρες δεν είνα «υλικής» φύσης, αλλά πάντα ενεργειακής. Ακόμα κι όταν το στρες που δέχεται ένα οργανισμός μοιάζει να είναι καθαρά υλικής μορφής, όπως ένα μικρόβιο, η αρχή της διαταραχής αφορά σ' ένα δυναμικό ενεργειακό επίπεδο. Μία ασθένεια θα εκδηλωθεί μόνο ανα οι συχνότητες δόνησης του διεγέρτη και του διεγειρόμενου οργανισμού συμπίπτουν. Στην περίπτωση αυτή δημιουργείται στιγμιαία μια ενεργειακή κατάσταση, κι αυτή, τελικα, αλλάζει το ενδότερο φυσιοχημικό περιβάλλον, όπου τα συγκεκριμένα βακτηρίδια, οι ιοί, κ. λπ. είναι δυνατό να ευδοκιμήσουν και να πολλαπλασιαστούν. Η ιδέα αυτή ίσως φαίνεται πολύ προχωρημένη ή πρωτοποριακή, αλλά θα φτάσουμε σ' αυτήν και θα την επεξεργαστούμε αργότερα. Στο μεταξύ, πρέπει ν' απαντηθεί η ερώτηση «πώς είναι δυναό να είναι αποδεκτή η αντίληψη ότι ένα συνασθηματικό ή νοητικό στρες (μια καθαρή ενεργειακή διαδικασία) μπορεί να προκαλέσει μία οποιαδήποτε πάθηση, ενώ δεν γίνετα αποδεκτό ότι η φύση μίας διαταραχής, που προκαλείται από κάποιο μικρόβιο, είναι ενεργειακή παρά μόνο υλική;» Μία άλλη ερώτηση που θα πρέπει ν' απαντηθεί σ' αυτό το σημείο είναι: «Είναι δυνατό, μετά από την επαφή ενός οργανισμού με μία πηγή στρες, ν' αναπτυχθούν τέτοιες εσωτερικές συνθήκες, που να επιτρέπουν τη μετάλλαξη μη παθογόνων μικροοργανισμών σε παθογόνους;» Παραθέτουμε εδώ τη γνώμη του Marc Lappe: «Μετατρέποντας τα ίδια μας τα σώματα σε πεδία μαχών του χημικού ελέγχου των βακτηριδίων, διαταράσσουμε τη φυσική οικολογική ισορροπία των μικροοργανισμών που διατηρεί την ομοιόσταση των εσωτερικών κι εξωτερικών μας επιφανειών. Η κατάχρηση αντιβιοτικών, όπως η πενικιλλίνη, είναι πιθανό να συμμετέχει στη δημιουργία ενός εδάφους κατάλληλου για την εμφάνιση επιδημιών βακτηριδίων ανθεκτικών στα αντιβιοτικά, όπως και αυτού ακόμα τυ AIDS». Αυτοί οι ανθεκτικοί στα αντιβιοτικά μικροοργανισμοί δεν είναι μία αστεία υπόθεση. Πολλοί απ' αυτούς έχουν τις ίδιες νοσογόνες ιδιότητες με τα μικρόβια, τα οποία αντικαθιστούν. Επιπλέον, δημιουργούν ένα μακροχρόνιο κίνδυνο, που δεν έχει ακομα προβληθεί, έναν κίνδυνο που απειλεί τη σημερινή γενιά των Αμερικανών που εμπιστεύονται απόλυτα τα αντιβιοτικά. Οι λοιμώξεις της δεκαετίας του ΄80 αποδεικνύεται ήδη ότι είναι πολύ δυσκολότερο ν' αντιμετωπιστούν και να ελεγχθούν απ' ότι οι προγενέστερες. ΠΡΟΔΙΑΘΕΣΕΙΣ Το σώμα γεννιέται από την αρχή με συγκεκριμένες αδυναμίες ή με περιοχές, οι οποίες είναι δυνητικά υπεύθυνες για την πυροδότηση ασθενειών. Αυτές τις εγγενείς αδυναμίες τις αποκαλούμε προδιαθέσεις. Οι προδιαθέσεις οφείλονται και μορφοποιούνται από: Α. Κληρονομικά συμπλέγματα (γενετικός κώδικας) προερχόμενα από του γονείς και του προγόνους. Β. Ακατάλληλες θεραπείες κατά τη διάρκεια ολόκληρης της ζωής. Γ. Εξωτερικές συνθήκες που αναγκάζουν το άτομο να λειτουργεί μ' ένα συγκεκριμένο τρόπο ή ν' αναπτύξει συγκεκριμένα συναισθήματα. 3. ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ «ΟΡΓΑΝΟΝ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ» Β. Αντοντσένκο, Β. Ίλιαν, Ι. Τσέκμαν, Α. Τσαμασλίδης, Κ. Ταβουξόγλου Εκδόσεις Ελληνικής Εταιρείας Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, Αθήνα-Κίεβο 1995 «Για να καταλάβουμε τι σημαίνει ομοιοπαθητική πρέπει να καταλάβουμε τι σημαίνει νερό, μέσα στο οποίο βρίσκεται κρυμμένη η ενέργεια της ζωής. Για να καταλάβουμε τι σημαίνει νερό πρέπει να καταλάβουμε τι σημαίνει ζωή. Η ανθρωπότητα πλησιάζει σε αυτήν την γνώση. Η επιστήμη των υδατικών διαλυμάτων είναι από τα πιο παλιά πεδία της φυσικής επιστήμης. Τα σώματα δεν επιδρούν το ένα στο άλλο αν δεν βρίσκονται σε κατάσταση διάλυσης. Διαμέσου του νερού εξωτερικές δυνάμεις επιδρούν σε διάφορες ιδιότητες των ζωντανών οργανισμών και σε πολλές ιδιότητες φυσικών στοιχείων μέσα στα οποία υπάρχει νερό. Βιολογικοί οργανισμοί οι οποίοι αποτελούνται κατά 80-90% από νερό, εκφράζουν την φυσιολογική τους συμπεριφορά όχι μόνο με τις μοριακές ιδιότητες της διαλυμένης ουσίας, αλλά και με την δομή του νερού σαν διαλύτη. Στα σύγχρονα βιβλία Βιοχημείας, Φυσικοχημείας, Φαρμακολογίας κ.λ.π. δεν υπάρχει κεφάλαιο που να μην περιγράφει τον ρόλο του νερού στην φυσιολογία του οργανισμού σαν διαλύτη φαρμακευτικών ουσιών και τον μηχανισμό δράσης του. Τα μόρια του νερού συγκεντρώνονται σε διάφορους σχηματισμούς και δημιουργούν μεγάλο αριθμό διαφορετικών δομών. Αυτές οι δομές δημιουργούνται και καταστρέφονται λόγω της θερμικής κίνησης των μορίων του νερού. Δημιουργείται κάτι σαν ήρεμο τρεμοφέγγισμα τέτοιων δομών. Αποτελείται δηλαδή από διάφορους σχηματισμούς μορίων νερού που δημιουργούνται και εξαφανίζονται διαρκώς.» «Στη θεραπεία με ομοιοπαθητικό φάρμακο, κατ' αρχήν ρυθμίζεται το σύνολο των δομών του νερού στον οργανισμό. Αν το φάρμακο είναι επιλεγμένο σωστά, τότε οι μικροδομές του νερού (που αντιστοιχούν στο χορηγηθέν φάρμακο) διαδίδονται με αυτές τις μικροδομές που είναι ίδιες με αυτές που έχουν διαταραχθεί στον οργανισμό και στις οποίες έχει έλλειψη ο οργανισμός, σε όλο το νερό του οργανισμού. Η τελική επιλογή της δόσης του φαρμάκου μάς φέρνει στην αποκατάσταση της υγείας. Έχουν περιγραφεί περιπτώσεις, όπου η σωστή διάγνωση και η σωστή δοσολογία έχουν επιφέρει μέσα σε δευτερόλεπτα μεγάλη ανακούφιση. Η ώρα που χρειάζεται για την ανασυγκρότηση των υδρογονικών δεσμών στο νερό είναι περίπου 10sec. Η απόσταση στην οποία μετακινείται το πρωτόνιο μεταξύ των δύο ατόμων οξυγόνου σε έναν υδρογονικό δεσμό είναι 7,6-10m. Συνεπώς, η μέγιστη ταχύτητα με την οποία μπορεί να διαδίδεται ο σχηματισμός των δομών νερού σε ένα ζωντανό σύστημα είναι μερικά m/sec. Αυτό είναι αρκετό για τη διάδοση της επίδρασης του φαρμάκου σε όλο το νερό του οργανισμού, σε κλάσματα δευτερολέπτου.» 4. ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΡΚΙΝΟΣ Α . Τσαμασλίδης Η ΕΡΕΥΝΑ ΤΗΣ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ Η έρευνα της Ομοιοπαθητικής για τον καρκίνο είναι πολύ πιο περιεκτική στην έκτασή της απ' ότι της Αλλοπαθητκής. Αυτό μπορεί να θεωρηθεί εκπληκτικό από τον κακώς πληροφορημένο, αλλά μια περιεκτική ενημέρωση των ακολούθων γεγονότων αποδεικνύει συμπερασματικά την αλήθεια. Η έρευνα της Αλλοπαθητικής περιορίζεται κυρίως στη μελέτη των παθολογικών διεργασιών του καρκίνου, ελπίζοντας έτσι να βρει την αιτία του. Αυτή η διαδικασία τους οδηγεί σε φαύλο κύκλο και όπως παραδέχονται τα έχουν τελείως χαμένα όσον αφορά τους αιτιολογικούς παράγοντες που εμπλέκονται στην αύξηση και ανάπτυξη του καρκίνου στους πολλούς του τύπους. Η ομοιοπαθητική φιλοσοφία συζητώντας την φύση της νόσου αναλαμβάνει τη μελέτη της νόσου από τις αρχές της και ακόμη εξετάζει και μελετά κατάστάσεις και συνθήκες πριν αυτή να αρχίσει. Παίρνοντας τις μορφολογικές αλλοιώσεις του κυττάρου που κορυφώνονται στον καρκίνο και πηγαίνοντας πίσω ένα βήμα, βρίσκουμε ότι μια χημική αλλαγή έχει προηγηθεί της κυτταρικής αλλαγής, και ότι η χημική αλλαγή ερμηνεύεται θαυμάσια στη λαμπρή εργασία "The Behavior of Blood in Health and in Disease - Η Συμπεριφορά του Αίματος σε Υγεία και Νόσο", που έγραψε ο μελετημένος και ικανός επιστήμων Dr. ARCHIE JONES. To επίτευγμα του σ' αυτό το αξιόλογο πεδίο κέρδισε τον θαυμασμό των ομοιοθεραπευτών και την εκτίμηση και αναγνώριση των επιστημόνων της αλλοπαθητικής σχολής επίσης. Πριν από τη χημική αλλαγή στα κύτταρα επέρχεται μια ηλεκτρομαγνητική αλλαγή στις εκροές και τις ζωτικές δυνάμες του σώματος και ακόμη τα νοσούντα κύτταρα αναλαμβάνουν μιαν αλλαγή στην πολικότητα. Αυτές οι ηλεκτρομαγνητικές αλλαγές στο σώμα σε υγεία και σε νόσο κατόπιν συλλαμβάνονται και φαίνονται πάνω σε ειδικά χειριζόμενες και υπερευαίσθητες φωτογραφικές πλάκες. Όχι μόνο τα μαγνητικά κύματα ή εκπομπές του σώματος φωτογραφίζονται, μελετούνται και ταξινομούνται, αλλά επίσης συλλαμβάνονται και οι εκπομπές από κακοήθεις όγκους. Τα κύματα αυτά, που αποκαλούνται μιτογενετικά, δεν αποκτώνται από καλοήθεις όγκους. Η φωτογραφική αυτή εργασία συμπληρώθηκε από Γερμανούς και Ιταλούς επιστήμονες. O GURWITCH ο Γερμανός, και ο CREMONE ο Ιταλός, ανέπτυξαν αυτήν τη φωτογραφική μελέτη σε τέτοιο επίπεδο τελειότητας, ώστε τώρα μπορεί να γίνει ακριβής διάγνωση πολλών μπερδεμένων και σκοτεινών καταστάσεων, όπου οι παλιές μέθοδοι και τεχνικές δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα. Οι επιστήμονες αυτοί βλέπουν τώρα τον ανθρώπινο οργανισμό ως ηλεκτρομαγνητική μονάδα στον κόσμο με την υγεία και τη νόσο να προκύπτει μόνο από μια αλλαγή της κατάστασης στη ροή της γενικής ηλεκτρομαγνητικής δύναμης που κυριαρχεί παντού σε οργανικά και ανόργανα, από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο στον κόσμο. Πάνω από 160 χρόνια οι ομοιοπαθητικοί είχαν αναγνωρίσει αυτά τα πράγματα και τώρα προχώρησαν ακόμη περισσότερο, γι' αυτό μπορούν να ανιχνεύσουν τις βασικές αιτίες των ηλεκτρομαγνητικών αλλαγών μέσα στην ψυχοδιανοητική σφαίρα. Τα ευρήματα αυτά επιβεβαιώθηκαν από σύγχρονους μεγάλους φυσικούς. Ο COMPTON του Πανεπιστημίου του Σικάγου, λέει ότι όλες οι εξελικτικές αλλαγές στη φύση μπορεί να υπήρξαν ή να επηρεάστηκαν από τη δύναμη της σκέψης. Παρατεταμένη ψυχοδιανοητική ένταση και καταπίεση είναι συχνά οδηγοί παράγοντες στην αλλαγή των ηλεκτρομαγνητικών ροών του σώματος, αναστρέφοντάς τες από την κατάσταση υγείας στην αντίθετη κατεύθυνση μιας κατάστασης νόσου. Ερεθισμοί και διεγέρσεις διαφόρων ειδών όπως η παρατεταμένη χρήση χλωριωμένου ύδατος για πόση και μαγείρεμα, διάφορα μεταλλικά δηλητήρια, όπως αλουμίνιο, χαλκός, μόλυβδος, ψευδάργυρος, κ.λπ. (που εισέρχονται στον οργανισμό με μολυσμένες τροφές παρασκευασμένες σε δοχεία καμωμένα από αυτά τα διάφορα μέταλλα), η κατάχρηση ορών και εμβολίων και η χρήση τροφών ανεπαρκών σε ευγενή άλατα ή με έλλειψη βιταμινών, απεδείχθησαν παράγοντες αλλαγής πρώτα της ηλεκτρομαγνητικής ισορροπίας και μετά της χημείας μεταβολισμού, που επιφέρει τελικά ιστολογικές αλλοιώσεις στα κύτταρα του οργανισμού. Ο πιο βασικός και θεμελιώδης παράγων στην ανάπτυξη του καρκίνου, εκείνος της κληρονομικότητας, ανακαλύφθηκε πρώτος και αναγγέλθηκε απ' τους ομοιοπαθητικούς επιστήμονες. Επιβεβαιώθηκε πρόσφατα με πειράματα σε ζώα υπό την καθοδήγηση του Dr MAUDE SLY του Πανεπιστημίου του Σικάγου. Λόγω αυτού του βασικού παράγοντα που τώρα όλοι τον αποδέχονται ως αληθή, οι ομοιοπαθητικοί είναι πιο ικανοί να αντιμετωπίσουν επιτυχώς την αιτία του καρκίνου. Με την εκρίζωση αυτών των ιδιοσυστασιακών ή κληρονομικών αιτιών του εδάφους με τη προσεκτική χορήγηση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου ή  φαρμάκων για να φέρουν ένα άτομο σε μια τέτοια κατάσταση υγείας ώστε να το κάνουν άνοσο ακόμη και κατά της πιθανότητας να αναπτύξει καρκίνο - μπορούμε έτσι να χτυπήσουμε το πρόβλημα στη ρίζα του. Από τη φύση και την προέλευση του καρκίνου όπως παρατηρήθηκε από πολλούς ικανούς κλινικούς, ξέρουμε ότι είναι ένα τέρας που σέρνεται ύπουλα, αργά υποσκάπτοντας τις ζωτικές διεργασίες, αρχίζοντας μόνον ως ασήμαντο έλκος ή πλάκα ή κύστη ή υπερτροφικός αδένας, παράγοντας τοξίνες καθώς εξαπλώνεται και αυξάνει, και αψηφώντας όλες τις τεταγμένες διεργασίες του οργανισμού μέχρι να γίνει μια δεσπόζουσα δύναμη καταστροφής που καταλήγει σε θάνατο. Από τους παράγοντες που συζητήθηκαν παραπάνω, βλέπουμε εύκολα την ανάγκη για θεραπεία νωρίς, ώστε να αποφευχθεί η συμφορά και η τραγωδία. Αρχίζοντας με το παιδί, αντί να του στερήσουμε αξιόλογα όργανα ή αδένες για την άμυνά του, όπως οι αμεγδαλές, μπορούμε ως ομοιοπαθητικοί με προσεκική συνταγογραφία, να αποκαταστήσουμε προσεκτικά τις λεγόμενες μολυσμένες αμυγδαλές σε φυσιολογική εμφάνιση και λειτουργία, αφήνοντας το παιδί σε μια πιο φυσιολογική και δραστήρια κατάσταση, ώστε να καταπολεμά άλλες λοιμώξεις και τοξίνες στις οποίες υπόκειται στο περιβάλλον της πρώιμης ζωής του. (Αν ζωτικά όργανα όπως η καρδιά και οι πνεύμονες, όταν μολύνονται, θεραπεύονται με ομοιοπαθητικά φάρμακα -και αυτό το απέδειξε η κλινική εμπειρία- τότε πόσο πιο εύκολο είναι να θεραπεύσει ένα μικρό αδένα όπως η αμυγδαλή, που είναι κοντά στην επιφάνεια του σώματος). Αντί για μια τεχνική ανοσία κατά ορισμένων λοιμόξεων, που προκαλείται με άμεση ένεση μέσα στη κυκλοφορία τοξικών υποπροϊόντων νόσου, πρέπει να εγκαταστήσουμε μια φυσική ανοσία (προκαλούμενη στον οργανισμό με τη διέγερση του αυτόματου αμυντικού μηχανισμού του με την χορήγηση του ειδικού ομοιοπαθητικού) και έτσι να αποφύγουμε πλήθος κακών και κινδύνων, που επιπλέκουν ζωτικά όργανα όπως η καρδιά και οι νεφροί. Πράγματι, ο ορός αίματος ενός ζώου είναι εχθρικός στον οργανισμό κάποιου άλλου (όπως απέδειξαν οι φυσιολόγοι), και που μπορεί να δούμε ή να μετρήσουμε πόση μεγάλη βλάβη ή διαταραχή μπορεί να προκύψει από την ένεση τόσων πολλών ξένων πρωτεϊνών μέσα στο αίμα των αθώων και ανυπεράσπιστων παιδιών; Ποιές παθολογανατομικές αλλοιώσεις μπορεί να δημιουργηθούν στην ενδοκρινή άλυσσο αυτών των αθώων θυμάτων της εμποριοκρατίας και άγνοιας ώστε να καταλήξουν πλάσματα νοητικά, συναισθηματικά και σωματικά εγκατελειμμένα; Προσθέστε στα παραπάνω απρεπή για το σώμα των παιδιών την κατάχρηση πίσσας και άλλων καταπιεστικών φαρμάκων που δίνονται από τους μεγαλυτέρους, χωρίς και παρά τις ιατρικές υποδείξεις, και θα έχετε πλήθος κακών δυνάμεων να εμποδίζουν και να καταστρέφουν την υγεία σε μια τρομακτική κλίμακα. Ακόμη ένας παράγων στην αιτία του καρκίνου, που οι ομοιπαθητικοί παρατηρητές απέδειξαν πέραν πάσης αμφιβολίας είναι εκείνος της καταπίεσης. Η αλλοπαθητική θεραπευτική εφαρμόζει ευρέως την καταπίεση νόσων. Χρόνια δερματικά εξανθήματα καταπιέζονται με ισχυρά διαλύματα και αλοιφές. Πονοκέφαλοι, διάφοροι νευρικοί πόνοι και βήχες καταπιέζονται με ναρκωτικά και φάρμακα από την πίσσα, που όλα εμποδίζουν την φυσιολογική εκδήλωση της νόσου, που εξέρχεται στην επιφάνεια με την ενέργεια της ζωτικής δύναμης κατά της τοξιναιμίας της νόσου. Αν θέλουμε να θεραπευτεί ο καρκίνος, όλες οι προαναφερθείσες ερεθιστικές και καταπιεστικές αιτίες πρέπει να απομακρυνθούν και αντ' αυτών να ορισθεί προσεκτική ομοιοθεραπευτική αγωγή. Ο αυξημένος φόβος και η τρομάρα στον καρκίνο και τη νεφροπάθεια, μαζί με την παράνοια και την ψύχωση κάτω από το καθεστώς της Αλλοπαθητικής, που συναλλάσσεται και εξαρτάται ευρέως από την Χειρουργική και τα καταπιεστικά μέτρα για θεραπευτικά αποτελέσματα, κάνει καθήκον στον κάθε ομοιοπαθητικό, να εκτείνει το χαρούμενο άγγελμα του ιατρικού φωτός -και στους αδελφούς θεραπευτές της συμβατικής ιατρικής, αρκετοί των οποίων είναι έτοιμοι για καλύτερα πράγματα, και στους λαϊκούς που είναι τα θύματα ενός ανήθικου συστήματος εμποροκρατίας και ιατρικής απάτης. Τα πολύ ωφέλιμα αποτελέσματα που επιτυγχάνονται στη θεραπεία κάτω από την ομοιοθεραπευτική αγωγή σε μια υψηλή αναλογία (60%-80%) αποδεδειγμένων περιπτώσεων καρκίνου είναι πολύ ενθαρρυντικά. Δείχνουν ότι η Ομοιοπαθητική υπερέχει όλων των άλλων θεραπευτικών συστημάτων. Και γι' αυτό το λόγο, στα πολλά στοιχεία ανθρωπισμού και συμπόνοιας για τα θύματα του καρκίνου που υποφέρουν τραγικά, θα κλείσω με μια έκκληση προς κάθε ομοιοπαθητικό γιατρό, να πάει πίσω στις πρώτες αρχές των ομοιοπαθητικών δογμάτων και να τελειωθεί σ' αυτό το ένδοξο θεόδοτο έργο για την φυσική σωτηρία του αρρώστου. Μο

   

Τι εννοούμε ως πραγματικότητα;

Μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε δεν είναι απλώς αποκύημα της φαντασίας μας;

 

ROGER PENROSE

Τι εννοούμε ως «πραγματικότητα»; Για όσους από εμάς θεωρούν εαυτούς πραγματιστές, ρεαλιστές, υπάρχει μια λογική απάντηση: «Η πραγματικότητα αποτελείται από τα πράγματα - τραπέζια, καρέκλες, σπίτια, πλανήτες, ζώα, ανθρώπους κ.ο.κ. - τα οποία είναι φτιαγμένα από ύλη». Θα συμπεριλαμβάναμε ίσως σε αυτά και μερικές πιο αφηρημένες έννοιες όπως ο χώρος και ο χρόνος, και θα αναφερόμασταν στο σύνολο όλων αυτών των «πραγματικών» πραγμάτων με τον όρο «το Σύμπαν».

Ορισμένοι θα μπορούσαν να αντιτάξουν ωστόσο ότι αυτή δεν είναι ολόκληρη η πραγματικότητα. Το ζήτημα που τίθεται κυρίως είναι αυτό της πραγματικότητας του μυαλού μας. Δεν θα έπρεπε να συμπεριλάβουμε τις συνειδητές εμπειρίες ως κάτι πραγματικό; Ή έννοιες όπως η αλήθεια, η αρετή ή η ομορφιά;

 

Λεπτομέρεια από το έργο του Φερνάν Λεζέ Η δημιουργία του κόσμου, 1923

Ορισμένοι πραγματιστές μπορεί να υιοθετήσουν μια πεισματικά υλιστική άποψη και να θεωρήσουν τη νοητική ικανότητα και όλα τα χαρακτηριστικά της δευτερεύοντα σε σχέση με ό,τι είναι υλικά πραγματικό. Οι νοητικές μας καταστάσεις στο κάτω κάτω (θα μπορούσαν να πουν μερικοί) αποτελούν απλώς τα εμφανή χαρακτηριστικά της κατασκευής και της συμπεριφοράς του «υλικού» εγκεφάλου μας. Συμπεριφερόμαστε με συγκεκριμένους τρόπους επειδή ο εγκέφαλός μας ενεργεί σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους - τους ίδιους νόμους στους οποίους υπακούουν όλα τα πράγματα που είναι φτιαγμένα από φυσική ύλη. Η συνειδητή νοητική εμπειρία επομένως δεν έχει άλλη πραγματικότητα πέρα από την πραγματικότητα της ύλης που προκαλεί την ύπαρξή της. Παρ' ότι ακόμη δεν έχει κατανοηθεί πλήρως, είναι απλώς ένα «επιφαινόμενο» το οποίο δεν έχει καμία επιπρόσθετη επιρροή, πέραν των επιταγών των φυσικών αυτών νόμων, στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται ο οργανισμός μας.

Ορισμένοι φιλόσοφοι θα μπορούσαν να υιοθετήσουν εντελώς αντίθετη άποψη, υποστηρίζοντας ότι το πρωτεύον στοιχείο είναι αυτή καθαυτή η συνειδητή εμπειρία. Από αυτή την οπτική γωνία η «εξωτερική πραγματικότητα» η οποία φαίνεται να συνθέτει το περιβάλλον αυτής της εμπειρίας, πρέπει να εκληφθεί ως δευτερεύουσα κατασκευή η οποία εξάγεται από τα συνειδητά αισθητικά δεδομένα. Ορισμένοι θα μπορούσαν ακόμη και να προτάξουν την άποψη ότι η συνειδητή εμπειρία του καθενός από εμάς ξεχωριστά πρέπει να θεωρείται πρωτεύουσα και ότι οι εμπειρίες των άλλων είναι απλώς πράγματα τα οποία πρέπει να εξαχθούν τελικά από τα αισθητικά δεδομένα του καθενός μας.

Πρέπει να ομολογήσω ότι μου είναι δύσκολο να αποδεχθώ μια τέτοια εικόνα της πραγματικότητας. Αφενός είναι δύσκολο να πειστεί κανείς από μια θεωρία περί πραγματικότητας η οποία βασίζεται σε ένα τόσο ακραίο «εγωμονισμό». Επί πλέον, μου φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο να κατανοήσω πώς η εκπληκτική ακρίβεια που παρατηρούμε στις διεργασίες του φυσικού κόσμου μπορεί να έχει τη βάση της στους στοχασμούς οποιουδήποτε ατόμου.

Ακόμη και αν δεν υιοθετήσει κανείς την ακραία «εγωμονιστική» βάση και θεωρήσει ως πρωτεύουσα πραγματικότητα το σύνολο όλων των συνειδητών εμπειριών, εξακολουθώ να έχω μεγάλες αντιρρήσεις. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι η «εξωτερική πραγματικότητα» είναι απλώς κάτι το οποίο αναδεικνύεται από ένα είδος πλειοψηφικής επικράτησης μεταξύ των ατομικών συνειδητών εμπειριών όλων μας συνολικά. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μια τέτοιου είδους ανάδειξη της πραγματικότητας θα είχε στο ελάχιστο τη δύναμη και την ακρίβεια που βλέπουμε έξω από εμάς να απλώνεται στο άπειρο και προς όλες τις κατευθύνσεις στον χώρο και στον χρόνο, και προς τα μέσα, σε απειροελάχιστα επίπεδα τα οποία δεν αντιλαμβανόμαστε άμεσα με τις αισθήσεις μας. Σε όλες τις περιπτώσεις απαιτούνται πολλών διαφορετικών ειδών όργανα ακριβείας για να εξερευνήσουμε το σύμπαν σε ένα τεράστιο φάσμα διαφορετικών κλιμάκων. Βεβαίως υπάρχει ένα μυστήριο γύρω από αυτή καθαυτή τη συνειδητότητα και το πώς αυτή μπορεί να προκύπτει από τους φαινομενικά απολύτως υπολογιστικούς, χωρίς συναίσθημα και εντελώς απρόσωπους νόμους της φυσικής που φαίνονται να διέπουν τη συμπεριφορά όλων των υλικών πραγμάτων. Και όμως, από τους θεμελιώδεις νόμους της φυσικής που γνωρίζουμε - και δεν τους γνωρίζουμε ακόμη όλους - ορισμένοι είναι ακριβείς σε εκπληκτικό βαθμό, ξεπερνώντας κατά πολύ την ακρίβεια των άμεσων εμπειριών των αισθήσεών μας ή των συνδυασμένων υπολογιστικών ικανοτήτων όλων των συνειδητών ατόμων στη σφαίρα της ανθρωπότητας.

Ενα παράδειγμα θεωρίας εξαιρετικού βάθους και ακρίβειας είναι η υπέροχη γενική Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν, η οποία ξεπερνά σε ακρίβεια ακόμη και την ήδη εκπληκτικά ακριβή θεωρία του Νεύτωνα για τη βαρύτητα. Στη συμπεριφορά του ηλιακού συστήματος η θεωρία του Νεύτωνα είναι ακριβής περίπου κατά ένα μέρος ανά 107. Η θεωρία του Αϊνστάιν είναι πολύ περισσότερο επιτυχής, όχι μόνο δίνοντας διορθώσεις στη θεωρία του Νεύτωνα οι οποίες ισχύουν όταν τα πεδία της βαρύτητας μεγαλώνουν, αλλά και προβλέποντας εντελώς νέα φαινόμενα όπως οι μαύρες τρύπες, οι βαρυτικοί φακοί και τα βαρυτικά κύματα. Στην άλλη πλευρά της κλίμακας των μεγεθών υπάρχει πλήθος πολύ ακριβών παρατηρήσεων οι οποίες δίνουν αναρίθμητες επιβεβαιώσεις της ακρίβειας της Θεωρίας των Κβάντων και της γενίκευσής της στη σχετικιστική κβαντική θεωρία πεδίου, που μας δίνει την κβαντική ηλεκτροδυναμική. Κάτι σημαντικό το οποίο πρέπει να τονιστεί σχετικά με αυτές τις φυσικές θεωρίες είναι ότι όχι μόνο είναι εξαιρετικά ακριβείς αλλά επίσης βασίζονται σε ιδιαίτερα εξελιγμένα μαθηματικά. Θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε ότι ο ρόλος των μαθηματικών στη θεμελιώδη φυσική θεωρία είναι απλώς οργανωτικός, ότι οι οντότητες που αποτελούν τον κόσμο απλώς συμπεριφέρονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και οι θεωρίες μας δεν είναι παρά προσπάθειες - μερικές φορές πολύ επιτυχημένες - να βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Υπό ένα τέτοιο πρίσμα δεν θα πρέπει να υπάρχει συγκεκριμένη μαθηματική τάξη στον κόσμο, εμείς επιβάλλουμε, υπό μίαν έννοιαν, αυτή την τάξη περιγράφοντας με περίτεχνους μαθηματικούς τύπους όποιες πλευρές της συμπεριφοράς του κόσμου μπορούμε να κατανοήσουμε.

Κατά τη γνώμη μου και αυτή η αντίληψη δεν είναι σε θέση να εξηγήσει την εκπληκτική ακρίβεια που διαπιστώνουμε στη συμφωνία ανάμεσα στις σπουδαιότερες θεωρίες της φυσικής που έχουμε διατυπώσει και στη συμπεριφορά του υλικού Σύμπαντός μας στα πλέον θεμελιώδη επίπεδά του. Ας πάρουμε, ως ένα άλλο παράδειγμα, την πλέον οικουμενική φυσική δύναμη, τη βαρύτητα. Αυτή λειτουργεί στα πιο απομακρυσμένα σημεία του Διαστήματος, όμως ήδη από τον 17ο αιώνα ο Νεύτων είχε ανακαλύψει ότι υπέκειτο σε έναν υπέροχα απλό μαθηματικό τύπο. Ο τύπος αυτός αργότερα αποδείχθηκε ότι παραμένει ακριβής κατά δεκάδες χιλιάδες φορές περισσότερο από την ακρίβεια παρατήρησης που μπορούσε να επιτευχθεί στην εποχή του Νεύτωνα. Στον 20ό αιώνα ο Αϊνστάιν μας έδωσε τη γενική σχετικότητα, προσφέροντάς μας τη δυνατότητα να φθάσουμε σε ακόμη βαθύτερα επίπεδα. Η θεωρία αυτή απαιτούσε πολύ πιο εξελιγμένα μαθηματικά από αυτή του Νεύτωνα: ο Νεύτωνας χρειάστηκε να εισαγάγει τις διαδικασίες του λογισμού των ροών για να διατυπώσει τη Θεωρία της Βαρύτητας, ο Αϊνστάιν όμως πρόσθεσε την εξελιγμένη διαφορική γεωμετρία - και αύξησε τη συμφωνία ανάμεσα στη θεωρία και στην παρατήρηση κατά περίπου 10 εκατομμύρια φορές. Θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι, και στις δύο περιπτώσεις, η μεγάλη ακρίβεια δεν ήταν αποτέλεσμα μιας νέας θεωρίας η οποία διατυπωνόταν απλώς και μόνο για να εξηγήσει έναν τεράστιο αριθμό νέων δεδομένων. Η αυξημένη ακρίβεια διαπιστώθηκε μόνο αφότου οι θεωρίες είχαν διατυπωθεί, αποκαλύπτοντας μια εναρμόνιση ανάμεσα στη φυσική συμπεριφορά στο βαθύτερο επίπεδό της και σε έναν ωραίο, περίτεχνο μαθηματικό τύπο.

Αν, όπως υπονοείται από αυτό, τα μαθηματικά βρίσκονται πράγματι ήδη στη συμπεριφορά των φυσικών πραγμάτων και δεν τα επιβάλλουμε εμείς, τότε πρέπει να ρωτήσουμε ξανά, ποια είναι πραγματικά η υπόσταση αυτής της «πραγματικότητας» που βλέπουμε γύρω μας; Από τι τελικά αποτελείται το πραγματικό τραπέζι στο οποίο κάθομαι αυτή τη στιγμή; Είναι φτιαγμένο από ξύλο, εντάξει, αλλά από τι είναι φτιαγμένο το ξύλο; Ε, από ίνες οι οποίες κάποτε ήταν ζωντανά κύτταρα. Και αυτά; Από μόρια τα οποία αποτελούνται από μεμονωμένα άτομα. Και τα άτομα; Εχουν πυρήνες, που αποτελούνται από πρωτόνια και νετρόνια τα οποία συγκρατούνται από ισχυρές πυρηνικές δυνάμεις. Γύρω από αυτούς τους πυρήνες περιφέρονται ηλεκτρόνια τα οποία συγκρατούνται από τις σημαντικά ασθενέστερες ηλεκτρομαγνητικές δυνάμεις. Πηγαίνοντας ακόμη πιο βαθιά, τα πρωτόνια και τα νετρόνια θεωρείται ότι αποτελούνται από ακόμη πιο στοιχειώδη συστατικά, τα κουάρκ, τα οποία συγκρατούνται από άλλα σωματίδια, τα λεγόμενα γκλουόνια. Τι είναι όμως ακριβώς τα ηλεκτρόνια, τα κουάρκ κ.ο.κ.; Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε σε αυτό το στάδιο είναι απλώς να παραπέμψουμε στις μαθηματικές εξισώσεις τις οποίες αυτά ικανοποιούν, δηλαδή για τα ηλεκτρόνια και τα κουάρκ στην εξίσωση του Ντιράκ. Αυτό που διακρίνει ένα κουάρκ από ένα ηλεκτρόνιο είναι οι πολύ διαφορετικές μάζες τους και το γεγονός ότι τα κουάρκ συμμετέχουν σε αλληλεπιδράσεις - ιδιαίτερα στις λεγόμενες «ισχυρές» αλληλεπιδράσεις - στις οποίες τα ηλεκτρόνια δεν αντιδρούν. Τι είναι τα γκλουόνια; Σωματίδια «βαθμίδας» τα οποία διοχετεύουν την ισχυρή δύναμη - η οποία και πάλι με τη σειρά της είναι μια έννοια που μπορεί να εννοηθεί μόνο με τους μαθηματικούς όρους που χρησιμοποιούνται για την περιγραφή της.

 

Φερνάν Λεζέ Η δημιουργία του κόσμου, 1923

Ακόμη και αν δεχθούμε ότι ένα ηλεκτρόνιο, ας πούμε, μπορεί να εννοηθεί απλώς ως οντότητα η οποία αποτελεί τη λύση μιας μαθηματικής εξίσωσης, πώς ξεχωρίζουμε αυτό το ηλεκτρόνιο από ένα άλλο ηλεκτρόνιο; Εδώ έρχεται να μας βοηθήσει μια θεμελιώδης αρχή της κβαντικής μηχανικής. Πρεσβεύει ότι όλα τα ηλεκτρόνια είναι αδιάκριτα το ένα από το άλλο, δεν μπορούμε να μιλάμε για το τάδε ή το δείνα ηλεκτρόνιο αλλά μόνο για το σύστημα το οποίο αποτελείται, για παράδειγμα, από ένα ζεύγος ηλεκτρονίων ή από μια τριάδα ή μια τετράδα κ.ο.κ. Κάτι ανάλογο ισχύει και για τα κουάρκ, τα γκλουόνια και κάθε άλλο συγκεκριμένο είδος σωματιδίου. Η κβαντική πραγματικότητα είναι παράξενη από αυτή την άποψη.

Η αλήθεια είναι ότι η κβαντική πραγματικότητα είναι παράξενη από πολλές απόψεις. Τα ατομικά κβαντικά σωματίδια μπορούν ταυτοχρόνως να βρίσκονται σε δύο διαφορετικά σημεία - ή και τρία ή και τέσσερα ή και να απλώνονται σε μια ολόκληρη περιοχή, να χορεύουν σαν ένα κύμα. Πράγματι, η «πραγματικότητα» που η κβαντική θεωρία φαίνεται να μας ζητάει να πιστέψουμε, απέχει τόσο πολύ από αυτό στο οποίο είμαστε συνηθισμένοι ώστε πολλοί κβαντικοί θεωρητικοί θα μας έλεγαν να ξεχάσουμε την ίδια την έννοια της πραγματικότητας όταν εξετάζουμε τα φαινόμενα στην κλίμακα των στοιχειωδών σωματιδίων, των ατόμων, ακόμη και των μορίων.

Αυτό φαίνεται μάλλον δύσκολο, ιδιαίτερα όταν μας λένε επίσης ότι η κβαντική συμπεριφορά διέπει όλα τα φαινόμενα και ότι ακόμη και μεγαλύτερης κλίμακας αντικείμενα, τα οποία αποτελούνται από κβαντικά συστατικά, υπόκεινται και αυτά στους ίδιους κβαντικούς κανόνες. Πού σταματάει η κβαντική μη πραγματικότητα και αναλαμβάνει τη σκυτάλη η φυσική πραγματικότητα που γνωρίζουμε; Η σημερινή κβαντική θεωρία δεν έχει ικανοποιητική απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Η δική μου άποψη σχετικά με αυτό - και υπάρχουν πολλές άλλες απόψεις - είναι ότι η σημερινή κβαντική θεωρία δεν είναι ακριβώς σωστή και ότι καθώς τα αντικείμενα που εξετάζουμε γίνονται μεγαλύτερα οι αρχές της γενικής σχετικότητας του Αϊνστάιν αρχίζουν να συγκρούονται με αυτές της κβαντικής μηχανικής, και τότε αρχίζει να αναδεικνύεται μια πραγματικότητα η οποία πλησιάζει περισσότερο στις δικές μας εμπειρίες. Πρέπει ωστόσο να προειδοποιήσουμε τον αναγνώστη: η κβαντική μηχανική όπως είναι διατυπωμένη σήμερα δεν έχει καμία αποδεκτή απόδειξη παρατήρησης εναντίον της και όλες οι προτεινόμενες τροποποιήσεις παραμένουν στο στάδιο της εικασίας. Επί πλέον, ακόμη και η γενική σχετικότητα, προϋποθέτοντας την ιδέα ενός καμπύλου χωροχρόνου, αποκλίνει και αυτή από την έννοια της πραγματικότητας στην οποία έχουμε συνηθίσει.

Οταν κοιτάζουμε το Σύμπαν στο επίπεδο των κβάντα ή στις τεράστιες διαστάσεις στις οποίες γίνονται ορατές οι επιδράσεις της γενικής σχετικότητας, τότε η πραγματικότητα του κοινού νου, των καρεκλών, των τραπεζιών και των άλλων υλικών πραγμάτων φαίνεται να εξαφανίζεται, να αντικαθίσταται από μια βαθύτερη πραγματικότητα η οποία κατοικεί στον κόσμο των μαθηματικών. Τα μαθηματικά μοντέλα μας για τη φυσική πραγματικότητα απέχουν πολύ από το να είναι πλήρη, μας προσφέρουν όμως τύπους οι οποίοι απεικονίζουν την πραγματικότητα με μεγάλη ακρίβεια - μια ακρίβεια η οποία ξεπερνά κατά πολύ την ακρίβεια οποιασδήποτε περιγραφής που δεν υπόκειται στα μαθηματικά. Φαίνεται ότι υπάρχει κάθε λόγος να πιστέψουμε ότι αυτές οι ήδη αξιοθαύμαστες απεικονίσεις θα βελτιωθούν και ότι ακόμη πιο κομψά και δεξιοτεχνικά μαθηματικά σχήματα θα βρεθούν για να αντικατοπτρίσουν την πραγματικότητα με ακόμη μεγαλύτερη ακρίβεια. Θα μπορούσαν οι μαθηματικές οντότητες να κατοικούν σε έναν δικό τους κόσμο, τον αφηρημένο πλατωνικό κόσμο των μαθηματικών τύπων; Αυτή είναι μια ιδέα η οποία δεν ξενίζει πολλούς μαθηματικούς. Σε αυτή την απεικόνιση οι αλήθειες που οι μαθηματικοί αναζητούν βρίσκονται ήδη «εκεί» και η μαθηματική έρευνα μπορεί να συγκριθεί με την αρχαιολογία: έργο του μαθηματικού είναι να αναζητήσει αυτές τις αλήθειες εν είδει μάλλον ανακάλυψης και όχι επινόησης. Για έναν πλατωνικό μαθηματικό δεν είναι τόσο παράλογο να αναζητεί την τελική εστία της φυσικής πραγματικότητας μέσα στον κόσμο του Πλάτωνα. Αυτό δεν είναι αποδεκτό από όλους.

Δεν κατανοούμε δεόντως γιατί η φυσική συμπεριφορά αντικατοπτρίζεται με τόση ακρίβεια στον πλατωνικό κόσμο ούτε πώς η συνειδητή νοητική ικανότητα φαίνεται να αναδύεται όταν φυσικά υλικά, όπως αυτά που υπάρχουν σε έναν υγιή ανθρώπινο εγκέφαλο που βρίσκεται σε εγρήγορση, οργανώνονται με τον κατάλληλο τρόπο. Ούτε επίσης κατανοούμε πραγματικά πώς αυτή η συνειδητότητα, όταν κατευθύνεται προς την κατανόηση των μαθηματικών προβλημάτων, είναι ικανή να μαντεύει τη μαθηματική αλήθεια. Τι μας λέει αυτό για τη φύση της φυσικής πραγματικότητας; Μας λέει ότι δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε σωστά το ζήτημα αυτής της πραγματικότητας αν δεν κατανοήσουμε τη σύνδεσή του με τις άλλες δύο πραγματικότητες, τη συνειδητή νοητική ικανότητα και τον υπέροχο κόσμο των μαθηματικών.

Ο φαύλος κύκλος της αναζήτησης

Πολλοί φιλόσοφοι, μεταξύ άλλων, θα υποστήριζαν ότι τα μαθηματικά αποτελούνται απλώς από εξιδανικευμένες νοητικές έννοιες και αν θεωρηθεί ότι ο κόσμος των μαθηματικών αναδύεται τελικά από το μυαλό μας, τότε φθάνουμε σε έναν φαύλο κύκλο: το μυαλό μας αναδύεται από τον - φυσικό - εγκέφαλό μας και οι απολύτως ακριβείς φυσικοί νόμοι που διέπουν αυτή τη λειτουργία θεμελιώνονται στα μαθηματικά που απαιτεί ο εγκέφαλός μας για την ύπαρξή του. Η δική μου θέση είναι ότι πρέπει να αποφύγουμε αυτό το άμεσο παράδοξο παραχωρώντας στον πλατωνικό μαθηματικό κόσμο τη δική του, εκτός χρόνου και τόπου, ύπαρξη, αλλά επιτρέποντάς του παράλληλα να μας είναι προσιτός μέσω της νοητικής δραστηριότητας. Η άποψή μου αναγνωρίζει τρία διαφορετικά είδη πραγματικότητας: τη φυσική, τη νοητική και την πλατωνική-μαθηματική, με μια (ως τώρα) βαθιά μυστηριώδη σχέση ανάμεσα στις τρεις.

Ο κ. Ρότζερ Πένροουζ είναι καθηγητής Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και συγγραφέας, μεταξύ άλλων, του «The Road to Reality: Α complete guide to the laws of the universe» (Ο δρόμος προς την πραγματικότητα: Ενας πλήρης οδηγός για τους νόμους του Σύμπαντος).

Το ΒΗΜΑ, 07/01/2007 , Σελ.: H02
Κωδικός άρθρου: B14958H021

Αν εξετάσουμε την εργασία του R. Rife[7], θα διαπιστώσουμε αυτό ακριβώς που υποψιαστήκαμε από την αρχή, ότι δηλαδή υπάρχoυν πολλοί αόρατοι ζωντανοί κόσμοι στις υψηλές συχνότητες που αγνοούμε, επειδή δεν τους βλέπουν τα μάτια μας και δεν τους ακούνε τα αυτιά μας και αυτό συμβαίνει επειδή έχουμε αδύνατες φυσικές αισθήσεις. Σε πολλές αισθήσεις είμαστε «τυφλοί». Βλέπουμε εικόνες μικροσκοπίου π.χ. από κύτταρα, αλλά δεν έχουμε αρκετά ισχυρά μικρόφωνα ή κεραίες ραδιοφώνων να τα εστιάσουμε μέσα σ’ αυτά τα κύτταρα, να συλλάβουμε τις ακουστικές συχνότητές τους, ώστε να έχουμε και την αίσθηση της ακοής, του κυτταρικού ήχου. Νομίζουμε ότι γνωρίζουμε τα πάντα γι’ αυτά τα φαινόμενα, αλλά δυστυχώς δεν γνωρίζουμε όλες τις μέχρι σήμερα  βιολογικές διαδικασίες,  στις οποίες συμμετέχει το φως.

Ο R.R. Rife, χρησιμοποιώντας το δικής του κατασκευής υπερμικροσκόπιό του,  πειραματιζόμενος πήρε δυο συχνότητες «Α» και «Β» και έκανε μια σύνθεση. Όπως στη μουσική ο συνδυασμός δυο συχνοτήτων οδήγησε, σύμφωνα με την αρχή της Electronic frequency interference, στην παραγωγή δυο άλλων διαφορετικών αρμονικών (συχνότητες) από τις μητρικές συχνότητες, την μια από την πρόσθεσή τους [ας πούμε  τον νέο βασικό αρμονικό τόνο Χ (=Α+Β)  και την άλλη Ψ (=Α-Β), από την αφαίρεσή τους. Ο Rife πειραματίσθηκε με τις διαφορές των δυο συχνοτήτων (Χ και Ψ) και με τις κατώτερες αρμονικές τους. Μ’ άλλα λόγια το φάσμα του υπεριώδους  είναι πολύ μεγαλύτερο από μια οκτάβα φυσικού φωτός που χρησιμοποιούμε για όραση (τα επτά χρώματα της ίριδας που συνθέτουν το λευκό φως). Ο Rife επικέντρωσε δυο αόρατες ακτίνες υπεριώδους ακτινοβολίας σ’ ένα παρασκεύασμα ταυτόχρονα και έκανε ορατό ένα φως, σαν αυτό του φθορισμού, που υποβαθμίζοντας την συχνότητα της υπεριώδους ακτινοβολίας, την κάνουν ορατή έτσι και με την μέθοδο του Rife, οι δυο υπεριώδεις ακτίνες έκαναν ορατά σώματα

---

[1]

[2]

[3]    Είναι γνωστό, ότι η γλώσσα στην οποία επικοινωνούν τα κύτταρα μεταξύ τους είναι ηλεκτρομαγνητική και επομένως σ' αυτήν τη γλώσσα μεταφέρονται οι οδηγίες κυτταρικής διαφοροποίησης στο DNA με την μορφή πεδίων κυμάτων χαμηλής Η/Μ συχνότητας. 

[4]

[5]

[6]           Οξυδάσες είναι μια ομάδα ενζύμων, οι ονομαζόμενες οξειδοαναγωγάσες (EC class 1), που προκαλούν χημική οξείδωση με την προσθήκη οξυγόνου σ’ ένα μεταβολίτη ( προϊόν ή υποπροϊόν μεταβολισμού),  ή με την αφαίρεση υδρογόνου. Το ίδιο θα συμβεί και με την αφαίρεση  ενός ή περισσοτέρων ηλεκτρονίων από τον μεταβολίτη.

            Η οξυδάση χρησιμοποιείται στις περιπτώσεις εκείνες, που το Ο2 ενεργεί ως δέκτης υδρογόνου, ηλεκτρονίου ή ηλεκτρονίων, σ’ αυτά που μετακινούν υδρογόνο, τα ονομαζόμενα δεϋδρογενάσες.

[7]           Royal Raymont Rife (1888-1971) :. Πρόκειται για έναν από τους πιο σπουδαίες προσωπικότητες ερευνητών με πολλές ανακαλύψεις στο ιστορικό του (Υερμικροσκόπιο, θεραπευτική συσκευή Η/Μ συχνοτήτων κλπ). Γεννημένος στη Νεμπράσκα ο Royal Rife κατασκεύασε, επίσης, ένα εξαιρετικά ισχυρό μικροσκόπιο φωτός με διακριτικότητα 31.000 και μεγέθυνση 60,000Χ,  που έκανε δυνατή την μελέτη ζώντων βακτηρίων και ιών. Η σπουδαία ανακάλυψη ήταν, ότι μικροσκοπούσε με ζωντανό το παρασκεύασμα, ενώ με το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο το παρασκεύασμα ήταν υποχρεωτικά νεκρό.

            Αρχικά ο Βιολόγος Rife ασχολήθηκε με υψηλές συχνότητες και κατεσκεύασε μια θεραπευτική συσκευή με τις ανώτερες συχνότητες Φθινουσών Ταλαντώσεων στο φάσμα του φωτός και τους τόνους που αντιστοιχούν στις συχνότητές τους (αρμονικές του κύριου φθόγγου). Οι φθίνουσες ταλαντώσεις ήταν το μυστικό για τις θεραπευτικές ιδιότητες ηλεκτροσυσκευών, χάρη στη λαϊνη του Λέιντεν και το διάκενο σπινθηρισμών με τρίοδες και τετράοδες λυχνίες. Τι σημαίνει αυτό, θα το διαπιστώσετε, όταν θυμηθείτε, ότι το φως, όπως και οτιδήποτε άλλο, αποτελεί μια συλλογή Η/Μ συχνoτήτων. Κατά τον Rife οι Φ.Τ. (φωτεινές ταλαντώσεις) απεδείχθησαν σημαντικές για την βιολογία και την ιατρική. Εξομοίωσε την λειτουργία των Φ.Τ., διακόπτοντας την συνεχή ταλάντωση στο ρυθμό πολύ χαμηλών συχνοτήτων (1000 Hz - 20.000 Hz). Αυτές οι συχνότητες διακοπής, δημιούργησαν αντίθετες καταστάσεις, που ευθύνονται για τα θεραπευτικά αποτελέσματα της συσκευής Rife. H συσκευή Rife ήταν η πρώτη τεχνολογία που εξομοίωσε την λειτουργία παλιών θεραπευτικών συσκευών. Ακολούθησαν και άλλες συσκευές, όπως του Crane, Lachofsky (1941), Priore (1988), Dotto, Evans Rapsomanikis και Παν. Παππάς.

            Το πρακτικό αποτέλεσμα με την χρησιμοποίηση του μικροσκοπίου Rife ήταν, ότι χρησιμοποιώντας μεγεθυσμένη ακτίνα φωτός, καθώς αυτό διασπάται και περνάει δια μέσου πρισμάτων κουάρτς, ανακάλυψε μικροοργανισμούς που ζουν στο υπεριώδες και υπερέρυθρο φάσμα και μάλιστα προκαλούν πολλές <<αγνώστου αιτιολογίας>> ασθένειες.

            στο αόρατο υπεριώδες φάσμα, χάρη στη διαφορά μεταξύ των δυο ακτίνων. Εξ αιτίας αυτού του φωτισμού οι μικροοργανισμοί, που δεν έχουν ορατά χρώματα στο περιορισμένο φυσικό ορατό μας εύρος, μπορούν τώρα, αν και δεν έχουν χρώμα,  να φανούν στη φυσική τους ζωντανή κατάσταση.

            Έτσι, λοιπόν βρήκε, ότι αλλάζοντας τους συνδυασμούς δυο φωτεινών ακτίνων επικεντρωμένων στο παρασκεύασμα, μπορεί κανείς να συντονίσει τον δέκτη σε οποιοδήποτε εύρος του υπεριώδους και να το κάνει ορατό. Επίσης ανακάλυψε ότι παθολογικά κύτταρα και μικρόβια, το καθένα έχει τις δικές του συχνότητες. Επομένως ήταν δυνατό να συντονίσει και να  κάνει ορατό οποιοδήποτε ιδιαίτερο μικρόβιο.  Βρήκε, ότι κάθε τύπος μικροβίου εν ζωή είχε τη  δική του  συχνότητα εκπομπής, ή χρώματος που ήταν πάντα η ίδια.

            Με την εκτεταμένη έρευνα, ο Rife ανακάλυψε ακόμη, χάρη στον ιδιαίτερο τρόπο μικροσκόπησης, ιούς που προκαλούν καρκίνο και πολιομυελίτιδα. Διότι δεν χρειαζότανε να σκοτώσει πρώτα τους ιούς για να τους μελετήσει. Όταν μάλιστα άλλαξε ελαφρώς το διάλυμα, μέσα στο οποίο παγιδεύτηκαν οι καρκινικοί ιοί  (4 μέρη στο εκατομμύριο),  προκάλεσαν έκπληξη στον παρατηρητή, όταν διαπίστωνε, ότι με το χρόνο οι ιοί άλλαζαν σε μέγεθος και εγίνοντο μεγαλύτεροι. Άλλη μια αλλαγή και μετατρέπονταν σε μονά κύτταρα. Με περισσότερες αλλαγές τα κύτταρα έγιναν μύκητες και μετά αερόβια βακτηρίδια (οργανισμοί που ζουν  με οξυγόνο). Στη βάση αυτή ανακάλυψε ένα βακτήριο που το ονόμασε ΒΧ, που προκαλεί καρκίνο και πολλές άλλες νόσους και κατάφερε να το εξουδετερώσει με ειδική συχνότητα εκθέτοντάς το για 3 λεπτά την ημέρα.

            Ίσως, όλα αυτά να φαίνονται απίστευτα. Είναι πολύ καλά για να είναι αληθινά, αλλά έτσι φαίνεται να είναι τα πράγματα και θα δοθεί στη συνέχεια η ευκαιρία να εκτιμήσετε οι ίδιοι τη λογική των πραγμάτων.